آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

معمولا گروهى از مردم لجوج و خودخواه كه قبول دعوت انبياء را مخالف منافع خويش مى بينند، از پذيرش آن سرباز مى زنند و با اين كه بعد از بعثت آنان، موضع گيری مخالفى دارند ولی چنانچه بعثتى صورت نگيرد، ممكن است هزار گونه ادّعا كنند كه اگر پيامبران الهى آمده بودند، ما با آغوش باز از آنها استقبال مى كرديم و چنين و چنان بوديم. به همين دليل يكى از اهداف بعثت پيامبران، اتمام حجّت بر اين گروه و بر همه مخالفان است. اين اتمام حجّت اوّلا عدل الهى را روشن مى سازد و ثانياً زبان دورغگويان پر مدّعا را کوتاه می سازد.

معمولا گروهى از مردم لجوج و خودخواه كه قبول دعوت انبياء را مخالف منافع و اعمال خويش مى بينند، از پذيرش آن سرباز مى زنند و با اين كه بعد از بعثت آنان، موضع گيري مخالفى دارند ولی چنانچه بعثتى صورت نگيرد، ممكن است هزار گونه ادّعا كنند كه اگر پيامبران الهى آمده بودند ما با آغوش باز از آنها استقبال مى كرديم و چنين و چنان بوديم. به همين دليل يكى از اهداف بعثت پيامبران، اتمام حجّت بر اين گروه و بر همه مخالفان است. اين اتمام حجّت اوّلا عدل الهى را روشن مى سازد و ثانياً زبان دورغگويان پر مدّعا را کوتاه مى كند يا به تعبير علمى تر مسأله استحقاق مجازات را براى اين گروه از «استعداد» به «فعليت» مى رساند.
خداوند در سوره نساء، آيه 165 مى فرمايد: (پیامبرانى که بشارت دهنده و بیم دهنده بودند، تا بعد از [آمدن] این پیامبران، حجّتى براى مردم در برابر خدا باقى نماند، [و بر همه اتمام حجّت شود])؛ «رُسُلا مُبَشِّرِينَ وَ مُنْذِرِينَ لِئَلاَّ يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَى اللهِ حُجَّةٌ بَعْدَ الرُّسُلِ». شبيه همين معنا در دو آيه ديگر از قرآن، ديده مى شود كه مضمون هر دو يكى است، مى فرمايد: (اگر ما آنان را پیش از آن [که قرآن نازل شود] با عذابى هلاک مى کردیم، [در قیامت] مى گفتند: پروردگارا! چرا پیش از آنکه ذلیل و رسوا شویم، پیامبرى براى ما نفرستادى تا از آیات تو پیروى کنیم؟!)؛ «وَ لَوْ اَنّا اَهْلَكْنَاهُمْ بِعَذَاب مِنْ قَبْلِهِ لَقَالُوا رَبَّنَا لَوْ لاَ اَرْسَلْتَ اِلَيْنَا رَسُولاً فَنَتَّبِعَ آيَاتِكَ مِنْ قَبْلِ اَنْ نَذِلَّ وَ نَخْزى»(1) و نيز همين معنی با تفاوتى در آيه 47 سوره قصص آمده است.(2)