آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«سَميع» از ماده «سمع» در اصل به معنى قوّه شنوائى است كه انسان به وسيله آن صداها را درك مى كند و گاه اين واژه به گوش نيز اطلاق شده است، سپس گسترش يافته و به ادراكات باطنى به وسيله قواى روحانى نيز گفته مى شود، بعد از آن هم فراتر رفته و به احاطه وجوديه خداوند نسبت به همه صداها اطلاق شده است.

«سَميع» از ماده «سمع» (بر وزن منع) در اصل به معناى قوّه شنوائى است كه انسان به وسيله آن صداها را درك مى كند ـ هم معنى مصدرى دارد و هم معنى اسم مصدرى ـ و گاه اين واژه به عضو شنوائى يعنى گوش نيز اطلاق مى شود. سپس در استعمالات ديگر اين مفهوم گسترش يافته و به ادراكات باطنى به وسيله قواى روحانى نيز گفته مى شود، بعد از آن هم فراتر رفته و به احاطه وجوديه خداوند نسبت به همه صداها و اصوات اطلاق شده است.
گاه اين كلمه به معناى فهم و درك نيز به كار مى رود: مثلا در آيه 21 سوره انفال مى خوانيم: «وَلَا تَكُونُوا كَالَّذِينَ قَالُوا سَمِعْنَا وَهُمْ لَا يَسْمَعُونَ»؛ (و همانند کسانى نباشید که مى گفتند: شنیدیم ولى در حقیقت نمى شنیدند).(1)،(2)