آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

اعلامیه جهانی حقوق بشر، دارای نادرستی ها و کاستی های اساسی است که ریشه در انحرافات فکری مکاتب غیردینی دارد. برخی از آن کاستی ها عبارتند از: 1- قانون گذاران بین المللی تنها به «طبیعت» بشر توجه کرده و «فطرت» انسان را نادیده گرفته اند. 2- مکاتب غیر الهی از رابطه انسان و جهان آفرینش غافل اند. لذا قانون گذاران بین المللی برای رفع آلودگی های مادّی، احساس مسئولیت می کنند، اما از آلودگی های ناشی از گناهان خود انسان، غافل است. 3- اعلامیه جهانی حقوق بشر، انسان را در برابر خدا آزاد می پندارد.

اعلامیه جهانی حقوق بشر، دارای نادرستی ها و کاستی های اساسی است که ریشه در انحرافات فکری مکاتب غیردینی دارد. اینک به برخی از آن کاستی ها اشاره می کنیم:

1- دوری از فطرت

قانون گذاران بین المللی تنها به «طبیعت» بشر توجه کرده اند و «فطرت» انسان را نادیده گرفته اند. در اعلامیه جهانی حقوق بشر سخنی از حفظ حقوق دیگران و نبرد در این راه به عنوان یک وظیفه نیست. این غفلت برخاسته از کنار نهادن «فطرت» و غرق شدن در «طبیعت» است. به راستی، آیا نظام «طبیعت» که بر روابط حقوقی مندرج در این اعلامیه حکم می راند، هیچ شباهتی با تفکّر دینی دارد؟

2- غفلت از رابطه انسان و جهان آفرینش

مکتب های غیر الهی توانسته اند رابطه انسان و جهان آفرینش را به درستی ارزیابی کنند. این مکتب ها غافل از آنند که انسان گاه با برخی از کارهایش رابطه خویش با جهان را تیره می کند و گاه نیز وضع جهان را به سامان درمی آورد. این غفلت سبب شده که قانون گذاران بین المللی برای رفع آلودگی های مادّی احساس مسئولیت کنند، امّا بر آلودگی های موجود در جهان چشم بربندند؛ آلودگی هایی که حاصل گناهان خود انسان است. بدین ترتیب «اعلامیه جهانی حقوق بشر» برای آلودگی محیط زیست و حتی اعماق دریاها دل می سوزاند [که البته این، به جای خود شایسته است] لیکن تأثیر رفتار سوء انسان را در جهان نادیده می گیرد.

3- غفلت از رابطه انسان با خداوند

از دیگر کاستی های بنیادین «اعلامیه جهانی حقوق بشر» این است که انسان را در برابر خداوند آزاد پنداشته است. امّا در دین الهی میان دو مفهوم آزادی فرق نهاده شده است؛ هر گاه انسان را در قلمرو دین و حفظ رابطه اش با خداوند جهان آفرین بنگریم، او را آزاد می بینیم، امّا آن گاه که او را در برابر خداوند ملاحظه می کنیم در می یابیم که او یک بنده محض است.

امیرمؤمنان(علیه السلام) فرمود: «أَکْرِمْ نَفْسَکَ عَنْ کُلِّ دَنِیَّةٍ وَ إِنْ سَاقَتْکَ إِلَى الرَّغَائِب‌»(1)؛ (جان خود را از هر فرومایگی برهان اگرچه دوست داشتنی و دلخواه تو نباشد).(2)