پاسخ اجمالی:
ابوعبدالله محمد بن ادریس شافعى (150 - 204 ق) که موسس یکى از چهار مکتب فقهى اهل سنت یعنى «فقه شافعى» مى باشد، یکى از مهم ترین شخصیت هاى فقهى و حدیثى اهل سنت به شمار مى رود. او در نزدیکى عسقلان به دنیا آمده و در سن دو سالگى به مکه منتقل شده است. او از کودکى در دامان اهل دانش پرورش یافته و ابتدا به یادگیرى تاریخ و ادبیات پرداخت و سپس به کسب دانش فقه مشغول شد. در سال 199 یا 200 قمرى به مصر رفته و با شهرت یافتن وى به سبب کتاب‌هایش، از سایر شهرهاى جهان اسلام براى بهره بردن از حلقه هاى درس وى به مصر عازم شدند. تمجیدها و توصیف هاى فراوانى از سوى بزرگان اهل سنت براى او صادر شده است و او از شان و مقام والایى نزد آنان برخوردار مى باشد؛ به گونه اى که بیشتر اهل سنت در طول تاریخ، از لحاظ فقهى پیرو شافعى بوده اند تا سایر ائمه فقه؛ زیرا مالک بن انس و احمد بن حنبل که هر کدام بنیانگذار فرقه و مکتبى فقهى هستند او را ستوده و از دیگران اعلم دانسته اند. وى همچنین همواره از خاندان پیامبر (ص) و اهل بیت (ع) به نیکى یاد کرده و خود را جزء محبّین آنان مى دانست تا جائی که بخاطر محبت و طرفدارى از حرکت هاى حق طلبانه و اصلاح گرایانه آنان، مانند طرفدارى از قیام «زید شهید» به زندان افتاد.
پاسخ تفصیلی:
ابوعبدالله محمد بن ادریس شافعى (150 - 204 ق) که موسس یکى از چهار مکتب فقهى اهل سنت یعنى «فقه شافعى» مى باشد، یکى از مهم ترین شخصیت هاى فقهى و حدیثى اهل سنت به شمار مى رود. او در نزدیکى عسقلان به دنیا آمده و در سن دو سالگى به مکه منتقل شده است. او از کودکى در دامان اهل دانش پرورش یافته و ابتدا به یادگیرى تاریخ و ادبیات پرداخت و سپس به کسب دانش فقه مشغول شد.
اساتید امام شافعى:
اساتید او در فقه، مسلم بن خالد زنجى در مکه و مالک بن انس در مدینه بودند. هنگامى که براى تحصیل فقه از درس مالک به مدینه رفت، او سیزده سال داشت. سپس به یمن رفته و والى آنجا شد و بعد به عراق عزیمت نموده و در آنجا به نشر علم حدیث و موعظه پرداخت. در عراق شهرت یافت و احمد بن حنبل در نمازهایش براى توفیق بیشتر وى دعا می کرد. او در آن دیار حتى مناظره هایى هم با محمد بن حسن شیبانى دوست ابوحنیفه داشت.
جایگاه امام شافعى:
در سال 199 یا 200 قمرى به مصر رفته و به تالیف کتاب‌هایی در زمینه فقه، تفسیر، اصول فقه، و حدیث مشغول شد و با شهرت یافتن وى به سبب کتاب‌هایش، از سایر شهرهاى جهان اسلام (مثل یمن، شام و عراق) براى بهره بردن از حلقه هاى درس وى به مصر عازم شدند به گونه اى که نقل کرده اند جلوى در خانه اش نهصد مسافر جمع شده بودند تا کتاب‌های شافعى را از زبان خود او بشنوند. (یعنى آنها راتدریس کند).
تمجیدها و توصیف هاى فراوانى از سوى بزرگان اهل سنت براى او صادر شده است و او از شان و مقام والایى نزد آنان برخوردار مى باشد؛ به گونه اى که بیشتر اهل سنت در طول تاریخ، از لحاظ فقهى پیرو شافعى بوده اند تا سایر ائمه فقه. زیرا مالک بن انس و احمد بن حنبل که هر کدام بنیانگذار فرقه و مکتبى فقهى هستند او را ستوده و از دیگران اعلم دانسته اند.
کتاب های امام شافعى:
کتاب‌های او در زمینه هاى مختلف اسلامى از این قرار است: 1 ـ الرساله القدیمه 2 ـ الرساله الجدیده 3 ـ مختصر البویطى 4 ـ الحجّه 5 ـ الاُمّ 6 ـ جامع المزنى الکبیر 7 ـ جامع المزنى الصغیر 8 ـ الامالى 9 ـ الاملاء 10 ـ مختصر الربیع و 11 ـ احکام القرآن که ابوبکربیهقى آنرا گردآورى نموده است.
امام شافعى و اهل بیت (علیهم السلام):
وى همچنین همواره از خاندان پیامبر (صلى الله علیه وآله) و اهل بیت (علیهم السلام) به نیکى یاد کرده و خود را جزء محبّین آنان مى دانست تا جائی که بخاطر محبت و طرفدارى از حرکت هاى حق طلبانه و اصلاح گرایانه آنان، مانند طرفدارى از قیام «زید شهید» به زندان افتاد.
از جمله اشعار وى در مدح اهل بیت (علیهم السلام) این ابیات را مى توان ذکر کرد:
یا آل بیت رسول الله حبُّکم *** فرضٌ من الله فى القرآن انزله
کفاکم من عظیم القدر انکم *** من لم یصل علیکم لا صلاه له
(اى اهل بیت رسول خدا محبت شما واجبى است از طرف خداکه او را در قرآن نازل کرده است. براى عظمت قدر و منزلت شما همین بس که هر کس بر شما صلوات نفرستد نمازش مقبول نیست).
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.