آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

انسان همواره در معرض هجوم وسوسه شيطان است و شيطان به وسيله نفس، ما را رها نمي‏ كند. لذا خداي سبحان فرمود: «هر وقت اين دشمن به سمت شما آمد، به خدا پناهنده شويد». اگر فكر گناه در شما پيدا شد، بدانيد كه شيطان در صدد هجوم و حمله است. هنگام حمله دشمن بايد به پناهگاه برويد. بايد دانست كه موقع وسوسه شدن، نبايد تنها به صرف گفتن «أعوذ بالله من الشيطان الرّجيم» اكتفا كرد؛ چراكه استعاذه لفظي ولو عبادت است، ولي اثري جز در محور لفظ ندارد؛ بلكه بايد در عمل به خدا پناه برد و او را تنها پناهگاه مورد اعتماد دانست.

انسان همواره در معرض هجوم وسوسه شيطان است و شيطان به وسيله نفس، ما را رها نمي‏ كند. خداي سبحان فرمود: «وَ إِمَّا يَنْزَغَنَّکَ مِنَ الشَّيْطانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ إِنَّهُ سَميعٌ عَليمٌ»(1)؛ (هر وقت اين دشمن به سمت شما آمد، به خدا پناهنده شويد) اگر فكر گناه در شما پيدا شد، بدانيد كه شيطان در صدد هجوم و حمله است. هنگام حمله دشمن بايد به پناهگاه برويد.
وقتي گرفتار وسوسه شديد، تنها گفتن «أعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيم‏» كافي نيست. استعاذه لفظي اگرچه عبادت است، ولي اثري جز در محور لفظ ندارد. هنگامي كه آژير خطر را شنيديد بايد به پناهگاه برويد. اگر كسي آژير را بشنود در فضاي باز بايستد و بگويد: من به پناهگاه پناهنده مي‏شوم! اين پناه بردن نيست؛ بلكه وقتي آژير شنيده شد، انسان بايد خود را به پناهگاه برساند.
فرمود: در خود احساس ضعف كنيد و به آن قويِ محض پناهنده شويد كه جز او (جلّ جلاله) پناهگاهي نيست. «لَنْ تَجِدَ مِنْ دُونِهِ مُلْتَحَداً».(2)،(3)