آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«فؤاد» از مادّه «فأد» (بر وزن وَعْد) در اصل به معناى گذاردن نان بر خاكستر يا ريگ داغ است تا اين كه خوب پخته شود؛ به همین مناسبت به عقل نیز هنگامی که به مراحل پختگى برسد، فؤاد مى گويند. راغب آن را به معناى قلب گرفته است؛ با اين اضافه كه مفهوم درخشندگى و برافروختگى نيز در آن وجود دارد.

در آیه 78 سوره نحل می خوانیم: «وَاللَّهُ اخْرَجَكُمْ مِنْ بُطُونِ امَّهاتِكُم لاتَعْلَمُونَ شَيئاً وَجَعَلَ لَكُمْ الْسَّمْعَ وَالابصَارَ وَالأَفْئِدةَ لَعَلَّكُم تَّشكُرُونَ‏» ؛ (خداوند شما را از شكم مادران بيرون آورد در حالى كه هيچ نمى‏ دانستيد و براى شما گوش و چشم و عقل قرارداد [تا علم و آگاهى يابيد] شايد شكر نعمت‏ هاى او را بجا آوريد).
واژه «فؤاد» از مادّه «فأد» (بر وزن وَعْد) در اصل به معناى گذاردن نان بر خاكستر يا ريگ داغ است تا اين كه خوب پخته شود و همچنين به پختن و بريان كردن گوشت گفته مى شود.(1)
بنابراين هنگامى كه عقل به مراحل پختگى برسد به آن «فؤاد» مى گويند و جمع آن «افئده» است.
راغب در مفردات مى افزايد: «فؤاد» به معناى قلب است؛ با اين اضافه كه مفهوم درخشندگى و برافروختگى نيز در آن وجود دارد.(2)