آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

ابوحاتم رازى گفته: حارث شيعه اى اصيل، شريف و نيک مرد است. يحيى بن معين گفته: ثقه، راستگو و از خشبيه است. نسايى نيز او را موثق دانسته است. ثورى، مالک بن مغول، عبداللّه بن نمير و طايفه اى از اين طبقه، از او حديث فرا گرفته اند. ذهبي مى گويد: مردى راستگو، ولى رافضى است. احاديثى که او از زيد بن وهب، عکرمه و طايفه اى از طبقه اينها نقل کرده است هم اکنون در کتاب هاى سنن موجود است.

ابوحاتم رازى، حارث بن حصیره را یاد کرده و گفته است: او شیعه اى اصیل، شریف و نیک مرد است.
ابواحمد زبیرى او را نام برده و گفته است: او به رجعت ایمان داشته است.
و ابن عدى گفته است: روایتش نوشته مى شود، با این که من او را ضعیف یافته ام. او از کسانى است که کوفه را در آتش تشیع فرو برد.
و ذنیج مى گوید: من از جریر پرسیدم: حارث بن حصیره را دیده اى؟ گفت: بلى، پیرمردى بزرگ و با وقار بود، مردى خاموش و داراى سکوتى طولانى. روى امر عظیمى پافشارى داشت.
یحیى بن معین او را نام برده و گفته است: ثقه، راستگو و از خشبیه است.
نسایى نیز او را موثق دانسته است.
ثورى، مالک بن مغول، عبداللّه بن نمیر و طایفه اى از این طبقه، از او حدیث فرا گرفته اند، او استادشان و محل اطمینان شان بوده است.
ذهبى در میزان الاعتدال(1) خود، وى را نام برده است و تمام آنچه را نقل کردیم، درباره او گفته است.
احادیثى که او از زید بن وهب، عکرمه و طایفه اى از طبقه اینها، نقل کرده است، هم اکنون در کتاب هاى سنن موجود است.
نسائى از طریق عباد بن یعقوب رواجنى، از عبداللّه بن عبدالملک مسعودى، از حارث بن حصیره، از زید بن وهب، نقل مى کند: «شنیدم على(علیه السلام) مى گفت: من بنده خدا و برادر رسول او هستم، هر کس جز من چنین ادعا کند، کذّاب و دروغگوست.»
و حارث بن حصیره، از ابوداود سبیعى، از عمران بن حصین، نقل مى کند: من نزد پیامبر(صلى الله علیه وآله) نشسته بودم و على کنارش قرار داشت، پیامبر این آیه را خواند: «أَمَّنْ یُجِیْبُ الْمُضْطَرَّ اِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوءَ وَ یَجْعَلُکُم خُلَفاءَ الاَْرْضِ»؛ (چه کسى به شخص مضطر، آن گاه که او را بخواند، پاسخ مى گوید و بدى را برطرف مى کند و شما را خلیفه هاى روى زمین قرار مى دهد؟).(2)
على(علیه السلام) بر خود لرزید. پیغمبر(صلى الله علیه وآله) دست به دوش او زد و فرمود: «لا یُحِبُّکَ اِلاّ مُؤْمِنٌ وَ لا یُبْغِضُکَ اِلاّ مُنافِقٌ اِلى یَوْمِ الْقِیامَةِ»؛ (تو را جز مؤمن دوست نمى دارد و غیر از منافق کینه ی تو را به دل نمى گیرد، تا روز قیامت [این حقیقت ادامه دارد]).
این حدیث را محدثانى، از قبیل محمّد بن کثیر و غیر از او، از حارث بن حصیره نقل کرده اند. و ذهبى، در شرح حال نفیع بن حارث، با همین سند، این حدیث را نقل کرده است. وى در اثناى سند، هنگامى که به حارث بن حصیره مى رسد، مى گوید: مردى راستگو، ولى رافضى است.(3)