آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

وی در فضائل اهل بیت(ع) سروده:  «آفرین بر آن درختى که در بهشتِ جاویدان روییده... مصطفى ریشه، فاطمه شاخه، و آقاى انسان ها على، لقاح آن درخت هستند و دو فرزند پیامبر(ص)که از دودمان هاشمند، ثمره و میوه آن درخت مى باشند و شیعیان برگ هایى هستند که اطراف آن میوه ها جمع شده اند. این فرموده رسول خدا است که راویان، در خبرى عالى آن را گفته اند...».

عماد الدین طبرى در جزء دومِ کتاب «بشارة المصطفى»(1) این شعر را از ابو یعقوب نصرانى ذکر کرده است:
1 ـ یا حبّذا دوحةٌ فی الخُلدِ نابتةٌ *** ما فی الجِنان لها شِبهٌ من الشجرِ
2 ـ المصطفى أصلُها والفرعُ فاطمةٌ *** ثمّ اللقاحُ علیٌّ سیّدُ البشرِ
3 ـ والهاشمیّان سبطاه لها ثَمرٌ *** والشیعةُ الورقُ الملتفُّ بالثمرِ
4 ـ هذا مقالُ رسول الله جاءَ بهِ *** أهلُ الروایات فی العالی من الخَبرِ
5 ـ إنّى بحبّهمُ أرجو النجاة غداً *** والفوزَ معْ زمرة من أحسنِ الزمَرِ
(1 ـ آفرین بر آن درختى که در بهشتِ جاویدان روییده، و در بهشت ها درختى مانند آن نیست. 2 ـ مصطفى ریشه، فاطمه شاخه، و آقاى انسان ها على، لقاح آن درخت هستند. 3 ـ دو فرزند پیامبر(حسن و حسین) که از دودمان هاشمند، ثمره و میوه آن درخت مى باشند و شیعیان برگ هایى هستند که اطراف آن میوه ها جمع شده اند. 4 ـ این فرموده رسول خدا است که راویان، در خبرى عالى آن را گفته اند. 5 ـ همانا من فرداى قیامت با دوستى آنها امید نجات و رستگارى در زمره بهترین گروه ها را دارم).
شاعر با این شعر به روایتى از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) که حافظان نقل کرده اند(2) اشاره مى کند؛ آن جا که فرموده اند: «أنا الشجرة، و فاطمة فرعها، و علىّ لقاحها، و الحسن و الحسین ثمرتها، و شیعتنا ورقها، و أصل الشجرة فی جنّة عدن، و سائر ذلک فی سائر الجنّة»؛ (من درخت هستم، و فاطمه شاخه آن، و على براى بارگیرى آن، و حسن و حسین میوه آن، و شیعیان ما برگ هاى آن هستند، و ریشه درخت در جنّت عدن است و سایر درختان در سایر بهشت ها هستند).
این، لفظِ حدیث نزد اهل سنّت است. ولى نزد بزرگان ما چنین است: «خُلق الناس من أشجار شتّى و خُلِقتُ أنا و علیُّ بن أبی طالب من شجرة واحدة، فما قولکم فی شجرة أنا أصلُها، و فاطمةُ فرعها، و علیٌّ لقاحها، و الحسن و الحسین ثمارها، و شیعتنا أوراقها؛ فمن تعلّق بغصن من أغصانها ساقته إلى الجنّة، و من ترکها هوى فی النار»(3)؛ (مردم از درختان گوناگون آفریده شده اند، ولى من و على بن ابى طالب از یک درخت آفریده شده ایم؛ پس گفتار شما درباره درختى که من ریشه آن و فاطمه شاخه آن و على براى بارگیرى آن و حسن و حسین میوه هاى آن و شیعیان ما برگ هاى آن هستند چیست؟ پس هر کس به شاخه اى از شاخه هاى آن بیاویزد او را به بهشت مى کشد، و هر کس آن را رها کند به آتش سقوط مى کند).(4)