آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

معاویه در بخشنامه اى به تمام کارگزارانش نوشت: هر کس چیزى از فضایل ابوتراب و اهل بیتش را نقل کند از امان ما خارج است و به دنبال این بخشنامه خطبا در تمام نقاط بر منابر به صورت علنى سبّ على(ع) مى کردند و از او بیزارى مى جستند و نسبت هاى ناروا به او و خاندانش مى دادند. هنگامى که عمربن عبدالعزیز دستور داد این بدعت زشت را ترک کنند، ضجّه و فریاد از اهل مسجد برخاست و به عمربن عبدالعزیز گفتند: «سنّت را ترک کردى، سنّت را ترک کردى!».

 هر کس تاریخ اسلام را مطالعه کند، به این نکته پى مى برد که با نهایت تأسف على (علیه السلام) کوه علم و تقوا نزدیکترین افراد به پیغمبر اکرم (صلى الله علیه وآله) و بزرگترین مدافع اسلام چنان مورد هتک و سبّ و ناسزا قرار گرفت و چنان دوستانش تحت فشار و بدترین اذیت و آزار واقع شدند که در تاریخ بى سابقه است آن هم از سوى کسانى که خود را صحابه پیامبر (صلى الله علیه وآله)مى نامیدند.
به عنوان نمونه:
الف) على بن جهم خراسانى را دیدند که پدر خودش را لعن مى کند، گفتند: چرا؟ گفت: براى این که نام مرا «على» گذارده است!(1)
ب) معاویه در بخشنامه اى به تمام کارگزارانش نوشت: هر کس چیزى از فضایل ابوتراب [على (علیه السلام)] و اهل بیتش را نقل کند از امان ما خارج است (جان و مال او مباح است) و به دنبال این بخشنامه خطبا در تمام نقاط بر منابر به صورت علنى سبّ على (علیه السلام) مى کردند و از او بیزارى مى جستند و نسبت هاى ناروا به او و خاندانش مى دادند.(2)
ج) بنى امیّه هر گاه مى شنیدند نام نوزادى را على گذاشته اند، فوراً او را به قتل مى رساندند، این سخن را سلمة بن شبیب از ابوعبدالرحمان عقرى نقل مى کند.(3)
د) زمخشرى و سیوطى نقل کرده اند که در ایّام بنى امیّه بر فراز بیش از هفتاد هزار منبر، سبِّ على (علیه السلام) مى کردند و این سنّتى بود که معاویه گذارده بود.(4)
هـ ) هنگامى که عمربن عبدالعزیز دستور داد این بدعت زشت را ترک کنند و در خطبه هاى نماز جمعه به امیرمؤمنان على (علیه السلام) بدگویى نکنند و ناسزا نگویند ضجّه و فریاد از اهل مسجد برخاست و به عمربن عبدالعزیز گفتند: «ترکت السنة ترکت السنّة»؛(سنّت را ترک کردى، سنّت را ترک کردى!).(5)
اینها همه در صورتى است که پیغمبر اکرم (صلى الله علیه وآله) طبق روایت صحیح در کتب معتبر آنها فرموده است: «من سبّ علیاً فقد سبّنى و من سبّنى فقد سبّ الله»؛ (هر کس على را سبّ کند (و دشنام دهد) مرا سب کرده و هر کس مرا سب کند، خدا را سب کرده است).(6)؛ (7)