آنچه در تاريخ اهميّت فراوان دارد يافتن ريشه هاى حوادث و نتايج آنها است. ولى تاريخ نويسان متأسّفانه بيشتر به ذكر وقايع تاريخى، آن هم در مرحله ظهور و بروز قناعت كرده و كمتر به سراغ ريشه ها و نتيجه ها رفته اند و در تجزيه و تحليل مسايل اثر چشمگيرى از خود نشان نداده اند. ولى جالب اين كه قرآن مجيد نقل حوادث تاريخى را با ريشه يابى و نتيجه گيرى توأم مى كند.