روى آوردن به درگاه برگزيدگان خداوند بدان معنا نيست كه ما از خود آنها حل مشكل را مستقلًّا طلب كنيم. بلكه دست توسّل به سوى آنان مى ‏گشاييم تا ما را نزد خداوند مورد شفاعت قرار داده، براى حل مشكل ما از خداوند قادر مطلق چاره‏جويى كنند. ما معتقديم كه اين بزرگواران اگر كارى مى ‏كنند به اذن خداوند است.

معتقدان به دعا و توسّل، بزرگان و اوليا را شريك خدا نمى ‏دانند، بلكه آنها را به درگاه خداوند شفيع قرار مى ‏دهند. به عبارت ديگر، ما همان اعتقادى را داريم كه در آيه 110 سوره مائده، درباره حضرت مسيح عليه السلام آمده است. در اين آيه شريفه زنده كردن مردگان، شفاى بيماران، آفرينش پرندگان، همه به حضرت مسيح نسبت داده شده است؛ ليكن همه آنها با اذن و دستور خداوند متعال بوده است.

شيعه نيز جز اين نمى ‏گويد. او معتقد است كه بزرگان و اولياى دين، مى ‏توانند به اذن و دستور خداوند كارهايى را كه ديگران از انجام آن عاجزند، انجام دهند. بنابراين دعا و توسّل شيعه، نه شرك است و نه كفر.

وهابیت ادعا می کند دعا و استغاثه نزد قبر پیامبر بدعتی است که صحابه به آن عمل نمی کردند درحالیکه مراجعه به کتب تاریخی و حدیثی خلاف ادعای آنها را ثابت می کند، مانند آنچه سمهودی نقل کرده که شخصی در زمان خلیفه دوم هنگام خشکسالی به قبر پیامبر توسل کرد و... امثال این توسل و استغاثه ها بسیار نقل شده که حتی در صورت تکذیب همه (با اینکه بسیاری از آنها با اسناد صحیحشان قابل تکذیب نیستند) باز نمی توان این عمل را سبب شرک و دلیل بر خروج از اسلام دانست زیرا علمای پیشین چنین موضع گیری نداشته اند.