فطرت گاهی به معناى عقل فطرى است كه بدون نياز به استاد با يك استدلال روشن به مقصود مى رسد؛ همان گونه كه انسان وقتى حكم مى كند كل بزرگتر از جزء است با يك استدلال روشن عقلى به آن رسيده. گاهی هم به معنی وجدان است و انسان حقايقّى را بدون هيچ گونه نياز به استدلال ـ نه استدلال پيچيده و نه استدلال روشن ـ  درمى يابد، و به وضوح به آن مى رسد. مثلا هنگامى كه يك شاخه گل جالب و خوشبو را مى بيند اعتراف به زيبايى آن مى كند. درك فطرى درباره خداشناسى نيز از همين قبيل است.