زمان مفهومی انتزاعی است که به خودی خود صلاح و فسادی ندارد. همه زمان ها ذاتاً شبیه هم هستند اما آدم ها به زمان ها رنگ مى دهند و با پدید آوردن حوادث تلخ یا شیرین زندگی، زمان را خوشایند یا سخت می کنند. به همین خاطر فاسد بودن زمانه که ناشی از فساد شخص یا افراد همانند اوست به هیچ وجه بهانه قابل پذیرشی برای آلوده شدن به گناه نیست. چون فقط منجر به افزایش حجم آلودگی ها می گردد. فساد زمانه هرگز برطرف نمى شود، مگر مردم زمان عوض شوند و لطف الهى شامل حال آنها نمى شود، مگر آنها دگرگون گردند.