«حُبُک» در لغت به معناى: راه ها- چین و شکن هائى که باد روى رمل هاى بیابان یا صفحه آب یا ابر ها می اندازد- موهاى مجعد و... می باشد. تطبیق این معنى بر آسمان، یا به خاطر اشکال مختلف توده هاى ستارگان و صورت هاى فلکى است؛ یا به خاطر موج هایی که در ابرها پیدا مى شود؛ و یا توده هاى عظیم کهکشان ها است که همچون موهاى مجعد، بر صفحه آسمان ظاهر مى شود. همچنین با توجه به ریشه اصلى«حبک»، این واژه قرآنی مى تواند اشاره به استحکام آسمان ها و پیوند محکم کرات با یکدیگر باشد.