آيه فوق حکايت شهري از «شام» است که اهلش به بهانه طاعون از رفتن به ميدان جنگ خوددارى کردند، پروردگار آنها را به همان طاعون مبتلا ساخت آنها نیز خانه هاى خود را ترک و از طاعون به صحرا فرار کردند، اما در بيابان همگى از بين رفتند، مدت ها بعد به دعاي«حِزقِيل» پيامبر خداوند آنها را دوباره به زندگي باز گرداند.