بسيار شده كه شرّ به امور وجودی اطلاق گشته كه منشأ عدم مى گردد، مانند انواع ميكرب ها، و مواد سمى كه همه، امور وجوديند ولى سرچشمه بيمارى، مرگ و تخريب _ كه امور عدمى هستند _ مى شود. علامه مجلسى معتقد است شرّ دو معنی دارد: نخست چيزى كه هماهنگ با طبايع نيست، مانند حيوانات موذى، دوم چيزى كه موجب فساد است و در آن مصلحتى وجود ندارد. آنچه از خدا نفى مى شود شرّ به معناى دوم است نه معناى اوّل. بنابراين آفرينش شرّ از سوى خدا ممكن است اشاره به امورى باشد كه بعضاً مايه شرّند، ولى در مجموع، خيرِ آنها غالب است.