خداوند در ارتباط با علت فرار نزدیکان در قیامت می فرماید: «در آن روز انسان از برادر خود فرار مى کند، از مادر و پدرش، و ...». در حقیقت شدت حوادث به حدی است که انسان نه تنها نزدیکان خود را فراموش مى نماید، بلکه  از آنها فرار مى کند. سپس در بیان علت مى فرماید: «در آن روز هر کدام از آنها وضعى دارد که او را کاملاً به خود مشغول مى سازد». این تعبیر کنایه ظریفى است که در آن روز آن قدر انسان به خود مشغول است، که به دیگرى نمى پردازد و حوادث به قدرى هولناک است، که تمامى فکر و قلب او را اشغال کرده است.