خداوند در قرآن به عنوان «خَيْرُ الْحاكِمين»؛ (بهترين حكم كنندگان) توصيف شده است. علت آن اين است كه حكم ديگران آميخته با خطا و انحرافاتي است كه از تمايلات شخصى و گروهى يا هوس هاى مادى سرچشمه مى گيرد؛ ولى حكم او خالى از هرگونه خطا و اشتباه، افراط و تفريط و تمايل به باطل است؛ چرا كه علمش بى پايان و از همگان بى نياز است.