منظور از تعبیر «رَبُّ الشَّعْرى» در مورد خداوند

چرا خداوند خود را «رَبُّ الشِّعْرى» می خواند؟ قرآن مجید خدا را چنین معرفى مى کند: «وَاِنَّهُ هُوَ رَبُّ الشِّعْرى»؛ (و این که اوست پروردگار ستاره شعرى!)(1) در این صورت این سؤال پیش مى آید: در ستاره شعرى چه خصوصیّتى وجود دارد که خداوند خود مالک و پدید آورنده آن معرّفى مى کند و چرا از ستاره هاى دیگر نام نمى برد در صورتى که خدا خالق همه آنهاست؟

منظور از تعبیر «رَبُّ الشَّعْرى» در مورد خداوند دو جهت وجود دارد: الف: گروهى از عرب مانند قبیله«خزاعة» ستاره «شعرا» را مى پرستیدند لذا قرآن تذکر داده که خداوند آفریدگار آن است، یعنى این گروه مخلوق را با خالق اشتباه گرفته اند. ب: این ستاره که پادشاه ستارگان نامیده شده، دارای شگفتی هایی است، مثلا حرارت و جرم و حجم آن بیشتر از سایر ستارگان است و در زیر صورت ذوزنقه ای شکل جبّار یا جوزاست و از درخشانترین ثوابت آسمان است.

پایگاه اطلاع رسانی دفتر مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
سامانه پاسخگویی برخط(آنلاین) به سوالات شرعی و اعتقادی مقلدان حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
تارنمای پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی
انتشارات امام علی علیه السلام
موسسه دارالإعلام لمدرسة اهل البیت (علیهم السلام)
خبرگزاری دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی

الإمام عليٌّ(عليه السلام)

الإيثارُ شِيمَةُ الأبرارِ

ايثار، خوى نيکوکاران است

ميزان الحکمه، جلد 1، ص 22