قائلین به جواز سهو مى گویند: پیامبر(ص) داراى برخى حالات اختصاصى و برخى حالات مشترک با مکلفان دیگر است. در آنچه به او اختصاص دارد که همان تبلیغ احکام الهى است، سهو جایز نیست؛ ولى در امور مشترک، مانند عبادات سهو بر او جایز است. ولى سهو پیامبر(ص) با سهو انسان هاى دیگر در این موارد یکسان نیست، زیرا سهو انسان هاى دیگر از نفوذ و سیطره ى شیطان بر انسان ناشى مى گردد، ولى سهو پیامبر و دیگر معصومان از اراده و مشیت الهى است. آنچه در مورد معصومان است «انساء الله» است نه «انساء الشیطان».

پیامبر(ص) و امام، در مدت حیات خود باید آن چنان احکام الهى را بیان و اجرا کنند که جوابگوى تمام نیازمندهاى انسان ها در هر زمان و مکانی باشد و این ممکن نیست مگر آن که از اسرار غیب آگاه باشد. همچنین با توجه به آیات 40 سوره نمل، 43 سوره رعد و 89 سوره نحل، موضوع علم غیب پیامبر(ص) و امامان(ع) روشن مى شود.