اين اشكال از كسى صادر مى شود كه بصيرتى در دين ندارد؛ زيرا آيه اى را كه مخالفان در اين باب به آن اعتماد كرده اند خاص است و شامل امام معصوم(ع) نمى شود، به جهت آنكه خداوند با برهان عقلى و دليل نقلى امامت آنان را ثابت نموده است و اين مى رساند كه امام(ع) مخاطب آيه فوق نمى باشد و از زمره اَيتام خارج است. هيچ اختلافى بين امت نيست كه آيه فوق مربوط به كسانى است كه عقلشان ناقص است و هيچ ربطى به آنان كه عقلشان به عنايت الهى به حد كمال رسيده ندارد، اگر چه كودك باشند. لذا آيه شريف شامل ائمه اهل بيت(ع) نمى شود.