طرفداران فرضیه «جبر استعماری» می گویند: گریه احساسات را خاموش می کند و موجب ضعف شده و جلوي تلاش و کوشش را می گیرد و حتی گریه بر شهیدان هيچ مفهومی ندارد. در پاسخ بايد گفت: در عزاداری افراط و تفریط وجود دارد. گریه و خنده از صفات انسانی اند و غذای روح و باعث تعدیل احساسات اند. گریه باعث برانگیختن عواطف بر ضد حکومت طاغوت می شود و یک مكتب فكرى و عقيدتى و عملى است که مربوط به تمام مظلومان و اظهار تنفر از ظالمان می شود. بنابراين برای پیوند با یک مکتب، منطق تنها کافی نیست؛ بلکه پیوند عاطفی - كه يكي از مصاديق آن، گريه و سوگواري است - لازم است.