یحیى بن عبد العظیم بن یحیى بن محمّد بن على، جمال الدین ابوالحسین جزّار مصرى، یکى از شعراى شیعى است. در کتاب «البدایة و النهایة» و «شذرات الذهب» از وى به نیکى یاد شده، ولى مقام وى از آنچه در این کتابها آمده بالاتر است. سماوى براى او دیوانى از شعر جمع کرده که به 1250 بیت مى رسد، و براى او دیوانى بوده است که در کتب و معاجم پیشینیان آن را با شهرت توصیف مى کرده اند. وى سال 672 ق در مصر وفات یافت.
او محمّد بن احمد بن ابوبکر بن عرام بن ابراهیم بن یاسین بن ابوالقاسم بن محمّد ربعى شیبانى أسوانى اسکندرانى شافعى تقىّ الدین ابو عبدالله، امام، محدّث، فقیه، و مفتى اهل سنّت بود. وى در سال (703) متولّد شد و در سال (777) وفات یافت. شرح حال وى در «شذرات الذهب» موجود است.
قال الصّادق عليه السّلام :
اَللّهم ... وَ ارْحَمْ تِلْکَ الاَعْيُنَ الَّتى جَرَتْ دُمُوعُها رَحْمَةً لَنا وَ ارْحَمْ تِلْکَ الْقُلُوبَ الَّتى جَزَعَتْ وَ احْتَرَقَتْ لَنا وَ ارْحَمِ الّصَرْخَةَ الّتى کانَتْ لَنا.
بحارالانوار، ج 98، ص 8