على بن محمد بن جعفر بن ابراهیم بن ولید از خاندان ابن الولید از قریش بود و در سال 522 هـ در یمن به دنیا آمد. وى نزد عمویش و محمد بن طاهر حارثى در یمن کسب علم کرد و در صنعاء اقامت گزید. در سال 584 هـ از سوى حاتم بن ابراهیم حامدى به عنوان مأذون - یکى از سلسله هاى دعوت اسماعیلى - منصوب شد و تربیت فرزند حاتم به عهده وى بود. وى کتب متعددى نوشت و یکى از عالم ترین داعیان طیّبى است. وى در سال 612 هـ بعد از نود سال از دنیا رفت. دو کتاب معروف او کتاب تاج العقائد و معدن الفوائد است.