شخصی به نام ماکدونیوس در اواخر قرن چهارم تحت تاثیر آتاناسیوس، معتقد به تثلیث بود. سی و شش تن از اسقفان پیرو ماکدونیوس در شورای قسطنطنیه (381 .م) حضور داشتند که روح القدس را مخلوق می دانستند اما اعتقادنامه ی قسطنطنیه به شکل ضمنی بر الوهیت روح القدس تأکید کرد و گفت که به «روح القدس هم ایمان داریم» اما صراحتاً آن را خدا نخوانده بود. با وجود این، پیروان ماکدونیوس در اعتراض به اعتقادنامه، شورا را ترک کردند.

اعتقادنامه ی آتاناسیوس... به توصیف تثلیث مسیحی با عباراتی روشن پرداخته است: «ما یک خدا را در تثلیث و تثلیث را در وحدت می پرستیم، بدون آن که شخصیت های تثلیث را با هم مخلوط کنیم یا ذات، هریک را مجزا بدانیم زیرا شخصیت پدر مجزا است، شخصیت پسر نیز مجزا است و روح القدس نیز شخصیت مجزای خود را دارد. اما الوهیت پدر و پسر و روح القدس واحد است. آنها دارای جلال یکسان و با یکدیگر دارای شکوه و عظمت جاویدان هستند. هر آنچه پدر باشد، پسر نیز همان است و روح القدس نیز بدین شکل همان است».