آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

ماهيت زندگى انسان با انتظار و اميد به آينده عجين شده به گونه اى كه بدون انتظار، زندگى مفهومى ندارد و شور و نشاط لازم براى تداوم آن در كار نيست؛ لذا در روايات اسلامى مى بينيم كه انتظار فرج از افضل اعمال امت پيامبر(ص) شمرده شده است. در حالت انتظار، بهترين شيوه پيوند و همسويى و همدلى با امام(عج) نهفته است و غفلت از انتظار و معناى صحيح آن باعث بى خبرى و بى احساسى نسبت به سوزها و شورهاى امام موعود(عج) است.

انتظار در درجه نخست ويژه حيات و زندگى است. ماهيت زندگى انسان با انتظار و اميد به آينده عجين شده است به گونه اى كه بدون انتظار، زندگى مفهومى ندارد و شور و نشاط لازم براى تداوم آن در كار نيست. حيات حاضر و كنونى ظرف پويايى، تلاش و حركت به سوى فردا و فرداهاست و اين چنين پويايى و حركتى بدون عنصر «انتظار» ممكن نيست؛ زيرا احتمال معقول بقا و پايدارى و اميد به تداوم حيات است كه به زندگى كنونى معنا و مفهوم مى بخشد و پويايى و نيروى لازم براى ادامه آن را تامين مى كند. از اين رو است كه ماهيت زندگى با انتظار پيوستگى ناگسستنى دارد.
هر انسان زنده اى كه در انتظارهاى خويش، به تداوم حيات مى انديشد و بقاى خويش را انتظار دارد، تمام حركت و سكون خود را در راستاى اين انتظار و در جهت متناسب با تداوم حيات قرار مى دهد و لذا در روايات اسلامى مى بينيم كه انتظار فرج از افضل اعمال امت پيامبر(صلی الله عليه وآله) شمرده شده است. يعنى ويژگى انتظار در عمل در راه رسيدن به حيات است. شايد يكى از علل اين گونه آموزش ها اين بوده است كه پيروان امام مهدى(عجل الله تعالی فرجه الشريف) بكوشند تا خود را به امامشان نزديك كنند و مانند او بينديشند و امت با امام(عجل الله تعالی فرجه الشريف) در انتظار به سر برند؛ زيرا امام(عجل الله تعالی فرجه الشريف) نيز در انتظار ظهور خود به سر مى برد.
در حالت انتظار، بهترين شيوه پيوند و همسويى و همدلى با امام(عجل الله تعالی فرجه الشريف) نهفته است، و غفلت از انتظار و معناى صحيح آن باعث بى خبرى و بى احساسى نسبت به سوزها و شورهاى امام موعود(عجل الله تعالی فرجه الشريف) است. شايد در دوران غيبت، انتظار راستين براى فرج يعنى حضور امام(عجل الله تعالی فرجه الشريف) در جامعه انسانى، نخستين راه بيعت و هم پيمانى با امام موعود(عجل الله تعالی فرجه الشريف) باشد؛ زيرا انتظار حضور در متن جريان ها و حوادث پيش از ظهور است و مايه يادآورى هدف ها و آرمان هاى امام موعود(عجل الله تعالی فرجه الشريف) و زمينه آگاهى و هوشيارى هميشگى است و در حال انتظار نبودن به معناى غفلت و بى خبرى و بى احساسى و بى تفاوتى نسبت به حوادث پيش از ظهور و اصل ظهور است.
جامعه منتظر، هر حادثه اى هر چند عظيم و ويرانگر و هر عاملى هر چند بازدارنده و يأس آفرين، او را از تحقق هدف هاى مورد انتظار مأيوس نمى كند و در راه آن هدف ها از پويايى و تلاش باز نمى ايستد و همواره به امام خود اقتدا مى كند. امامى كه در برابر مشكلات شكننده و حوادث كوبنده قرن ها و عصرها استوار و نستوه ايستاده است و ذره اى در اصالت راه و كار خود ترديد نكرده است.
حضرت مهدى(عجل الله تعالی فرجه الشريف) فرمود: «... لِأَنَ‏ اللَّهَ‏ مَعَنَا وَ لَا فَاقَةَ بِنَا إِلَى‏ غَيْرِهِ‏ وَ الْحَقُّ مَعَنَا فَلَنْ يُوحِشَنَا مَنْ قَعَدَ عَنَّا»(1)؛ (... چون خدا با ما است نيازى به ديگرى نيست، حقانيّت با ما مى باشد و كناره گيرى عده اى از ما هرگز سبب وحشت ما نخواهد شد). آرى! امام مهدى(عجل الله تعالی فرجه الشريف) در چنين انتظارى به سر مى برد و با چنين ايمانى در اين شب يلداى زندگى، استوار و تزلزل ناپذير ايستاده است و جامعه منتظر و امت چشم به راه نيز بايد اين ويژگى ها را در امام موعود(عجل الله تعالی فرجه الشريف) و منتظَر خويش، نيك بشناسد و تا حد امكان مانند خود او در انتظار باشد.(2)