آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

دار قطنى مى گويد: عباد بن يقعوب شيعه اى است راستگو. ابن خزيمه مى گويد: او در حديث، ثقه و مورد اطمينان است. ذهبى گفته: او در حديث صادق و راستگوست. بخارى بدون واسطه در قسمت توحيد صحيح خود، از او حديث نقل کرده. وى در سال 250 از دنيا رفته است.

نام کامل او عباد بن یعقوب اسدمی رواجنی کوفی است.
دار قطنى مى گوید: عباد بن یقعوب شیعه اى است راستگو.
ابن حیان گفته است: عباد بن یعقوب به عقاید رافضیان دعوت مى کرد.
ابن خزیمه مى گوید: براى ما کسى حدیث نقل کرد که در حدیث، ثقه و مورد اطمینان است، ولى در دینش، متهم است؛ یعنى عباد بن یعقوب.
عباد همان کسى است که از فضل بن قاسم، از سفیان ثورى، و او از زبید، و او از مرّه، نقل نموده است: ابن مسعود این آیه(1) را چنین قرائت نمود: «وَ کَفَى اللّهُ الْمُؤْمِنِیْنَ الْقِتالَ (بِعَلِىّ)»؛ (خداوند مؤمنان را (به وسیله على(علیه السلام)) از جنگ نجات داد).
و نیز، او روایت کرده است ـ با این سند: شریک از عاصم، و او از ذر، و او از عبدالله بن مسعود ـ که پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: «وقتى معاویه را بر منبر من دیدید، او را بکشید». این روایت را طبرى و دیگران نیز نقل نموده اند.
عباد همواره مى گفت: «هر کس، روزانه در نمازش از اعداى آل محمّد(صلى الله علیه وآله) تبرى نجوید، با آنها (دشمنان آل محمّد) محشور خواهد شد.»
و مى گفت: خداوند عادل تر از آن است که طلحه و زبیر ـ را که پس از بیعت با على(علیه السلام) با او جنگیدند ـ به بهشت ببرد.
صالح بن جزره مى گوید: عباد بن یعقوب، عثمان را دشنام مى داد و عبادان اهوازى از فرد موثقى نقل نموده است که عباد بن یعقوب، گذشتگان(یعنى غاصبان حق على(علیه السلام)) را دشنام مى داد.
با تمام آنچه گفته شد، ائمه اهل سنت همچون بخارى، ترمذى، ابن ماجه، ابن خزیمه و ابن ابى داود از او حدیث و علوم فرا گرفته اند. بنابراین او استاد و مورد اطیمنان آنها مى باشد.
ذهبى در میزان الاعتدال(2) درباره اش گفته است: «او از غالیان شیعه و از سران بدعت گذار آن است، ولى در حدیث صادق و راستگوست». سپس آنچه را ما نقل کردیم، در شرح حال او نقل کرده است.
بخارى بدون واسطه در قسمت توحید صحیح خود، از او حدیث نقل کرده است.
وى در سال 250 از دنیا رفته است (خداوند رحمتش کند).
و اما در مورد دروغى که قاسم بن زکریاى مطرز، درباره حفر دریا و جریان آب آن، به او نسبت داده است، به روشنى مى دانیم که دروغ است و به خداوند، از سخنانى که افراد پست به مؤمنان نسبت مى دهند، پناه مى بریم «وَ اللّهُ الْمُسْتَعانُ عَلى ما یَصِفُونَ».(3)