آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام حسین(ع) در ثعلبیه خوابی دیدند که تعبیر آن نزدیکی مرگ شان بود. على اکبر(ع) از حقانیت یا ناحقانیت حرکت منتهی به چنین مرگی از امام(ع) پرسید و امام(ع) گفتند که ما بر حقیم. بعد از آن علی(ع) اعلام کرد که در چنین حالتی باکی از مرگ نداریم.

خوارزمى مورّخ معروف نقل مى کند: هنگامى که امام حسین(علیه السلام) به منزل «ثعلبیّه»(1) رسید. موقع ظهر بود امام(علیه السلام) در آنجا فرود آمد، خواب سبکى وى را فرا گرفت. سپس گریان از خواب برخاست. فرزندش على بن حسین(علیه السلام) عرض کرد: پدرجان! سبب گریه تو چیست؟ خداوند دیدگانت را گریان نکند.
امام(علیه السلام) پاسخ داد: «یا بُنَىَّ إِنَّها ساعَةٌ لا تُکْذَبُ فیهَا الرُّؤْیا، فَأُعْلِمُکَ أَنِّی خَفَقْتُ بِرَأْسِی خَفْقَةً فَرَأَیْتُ فارِساً عَلى فَرَس وَقَفَ عَلَىَّ فَقالَ: یا حُسَیْنُ! إِنَّکُمْ تَسْرَعُونَ الْمَسیرَ وَ الْمَنایا بِکُمْ تَسْرَعُ إِلَى الْجَنَّةِ; فَعَلِمْتُ أَنَّ أَنْفُسَنا نُعِیَتْ إِلَیْنا»؛ (فرزندم! این زمان، ساعتى است که خواب آن دروغ نیست. در خواب دیدم اسب سوارى در برابرم ایستاد و گفت: «اى حسین! شما شتابان مى روید و مرگ با شتاب شما را به بهشت مى برد!»، پس دانستم که از مرگ ما خبر مى دهد).
على اکبر عرض کرد: «یا أَبَتِ أَفَلَسْنا عَلَى الْحَقِّ»؛ (پدر جان! آیا ما بر حق نیستیم؟!).
امام(علیه السلام) فرمود: «بَلى یا بُنَىَّ وَالَّذِی إِلَیْهِ مَرْجَعُ الْعِبادُ!»؛ (آرى، فرزندم! سوگند به خدایى که بازگشت همه بندگان به سوى اوست، بر حقّیم).
على اکبر(علیه السلام) عرض کرد: «إذاً لاَ نُبالی بِالْمَوتِ»؛ (پس، از مردن باکى نداریم).
امام حسین(علیه السلام) فرمود: «جَزاکَ اللّهُ یا بُنَىَّ خَیْرَ ما جَزى بِهِ وَلَداً عَنْ والِد»؛ (خداوند به تو بهترین پاداشى که از ناحیه پدرى به فرزندش داده مى شود، عطا فرماید).(2)
به یقین امام(علیه السلام) براى خود گریه نمى کرد، زیرا در سخنان پیشین آن حضرت، استقبال از شهادت کراراً آمده بود، و این خواب مطلب جدیدى در این زمینه نداشت، گریه امام(علیه السلام) یا به حال فرزندان و اصحاب بود، یا به حال اسلام و مسلمین.
و در هر حال آزمون بزرگى براى فرزند رشیدش على اکبر(علیه السلام) بود، پاسخ شجاعانه و مخلصانه او نیز همه چیز را روشن ساخت، و نشان داد این خاندان در مسیر حق، از هیچ چیز باک ندارند، و از خبر شهادت در اضطراب فرو نمى روند بلکه با آغوش باز از آن استقبال مى کنند.(3)