پاسخ اجمالی:
بعد از آقا خان محلاتی آقا على شاه بزرگترین پسر او جانشین پدر شد و پس از او پسرش محمدشاه با لقب آقاخان سوم، امام چهل و هشتم اسماعیلیه شد. او که در 21 سالگی به اروپا رفته بود، روابط حسنه ای با انگلستان داشت و تحت تاثیر افکار غربی، خود و خانواده اش را از حالت شرقى بودن بیرون آورده و مقر خود را به لندن منتقل نمود. او در طول مدت امامتش کوشید هویت نزاریان را از اثنى عشریان و اهل سنت مشخص سازد و به پیروان نزارى خود دستور داد که از حالت تقیه خارج شده و خود را اسماعیلى نزارى معرفى نمایند.
پاسخ تفصیلی:
بعد از آقا خان محلاتی آقا على شاه بزرگترین پسر آقاخان جانشین پدر شد، ولى به خاطر بیمارى ذات الریه در سال 1302 هـ از دنیا رفت و در نجف به خاک سپرده شد. یگانه پسر وى، محمدشاه با لقب آقاخان سوم و امام چهل و هشتم اسماعیلیه در سن هشت سالگى جانشین پدر شد. او تحت سرپرستى مادر و عمویش بزرگ شد و در سن 21 سالگى به اروپا رفت. روابط وى با انگلیس بسیار حسنه بود و در این راه القاب و نشانه هاى متعددى از انگلستان به خاطر همکارى با بریتانیاى کبیر دریافت نمود. او در طول مدت امامت طولانى اش کوشید هویت نزاریان را از اثنى عشریان و اهل سنت در تمام کشورهایى که اسماعیلیان در آنجا زندگى مى کردند، مشخص سازد. بنابراین در سال 1905 م قوانینى را براى هر جامعه اسماعیلى تعیین کرد و شورایى را موظف ساخت که آن قوانین را اجرا نمایند. مهمترین این قوانین توجه به آداب و رسومى بود که نزاریان را از دیگر گروهها متمایز مى ساخت. تمام نزاریان باید سندى که معتقدات نزارى را مشخص مى کرد، امضاء کرده و آقاخان سوم را به عنوان امام حاضر خود بپذیرند. وى به پیروان نزارى خود دستور داد که از حالت تقیه خارج شده و خود را اسماعیلى نزارى معرفى نمایند
وى در تغییر روش تعلیم و تعلم در هند اقداماتى انجام داد و کالج علیگره را به دانشگاه تبدیل کرد. او در تأسیس حزب مسلم لیک نقش داشته و در سال 1937 م ریاست جامعه ملل در ژنو را با چراغ سبز انگلستان به عهده گرفت. وى تحت تأثیر افکار و منش غربیان قرار گرفته و خود و خانواده اش را از حالت شرقى بودن بیرون آورده و مقر همیشگى خود را به لندن منتقل نمود. امامان نزارى که حالت اعلام قیامت و ملغى بودن شریعت را ادامه داده بودند، اکنون براى همراهى با غربیان کمترین مشکل را داشته و خود آقاخان سوم مقید به شریعت اسلامى نبوده و خود را موظف به رعایت آن نمى دانست. وى به علت همراهى بیشتر با غرب بر مفاهیم معنوى کلى تأکید بیشتر کرده و توجه به شریعت و فقه را لازم نمى دانست. در زمانِ وى عده اى از نزاریان هند به اثنى عشرى تغییر کیش داده و خود را ملزم به اطاعت از عدمِ تقیّدِ امامِ غرب منش خود ندیدند. وى با کمک انگلستان به کارهاى اقتصادى زیادى دست زد. در آن زمان مبلّغ اسماعیلیان نزارى در ایران محمد بن زین العابدین فدایى خراسانى بود که کتابى به نام تاریخ اسماعیلیه یا هدایة المؤمنین الطالبین، در تأیید امامت قدیسانه آقاخانها نوشته است و در آن کرامتهایى را به فردى که هیچ مقید به شریعت نیست، نسبت مى دهد. این کتاب توسط الکساندر سیمینوف تصحیح و در سال 1362 ش در انتشارات اساطیر تهران به چاپ رسیده است.
آقاخان سوم بعد از هفتاد و دو سال امامت در سال 1376 هـ / 1975 م در ویلاى خود در ژنو وفات یافت و در مصر مدفون شد. وى با یک زن شرقى و سه زن غربى ازدواج کرد و از ترزا یکى از همسرانش، پسرى به نام على به دنیا آورد. على خان که اهل گردش و خوشگذرانى بود، نتوانست جاى پدر را بگیرد و آقاخان سوم، پسر على خان با نام کریم را به عنوان امام چهل و نهم نزاریان به جهانیان معرفى کرد.(1)
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.