آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

برخی معتقدند سرّ تاکید ائمه(ع) در برپایی مجلس امام حسین(ع) رسیدن به ثواب و شفاعت ائمه(ع) است.
سستی این تحلیل به خوبی روشن است؛ زیرا فرض ثواب برای عملی، فرع بر وجود حکمت و مصلحت در نفس آن عمل است .

در این تحلیل مردم براى استفاده از ثواب و رسیدن به شفاعت ائمّه اطهار(علیهم السلام) مجالس عزا به پا کرده و بر آنان مى گریند.

ضعف و سستى این تحلیل به خوبى روشن است؛ زیرا فرض ثواب براى عملى، فرع بر وجود حکمت و مصلحت در نفس آن عمل است؛ تا عملى داراى مصلحت و حکمتى معقول نباشد ثوابى در بر نخواهد داشت. در اینجا ما به دنبال فلسفه عزادارى یعنى مصلحت و حکمت این عمل هستیم. طبعاً سخن از ثواب ـ که در ردیف معلولات حکم است نه علل آن ـ در این مرحله جایى ندارد.

به علاوه، آیا ممکن است در طول تاریخ احساسات میلیون ها انسان را فقط به خاطر تحصیل ثواب تحریک کرد و آنان را گریاند؟ راستى اگر عشقى در کار نباشد و کانون دل، مالامال از محبّت و شور نباشد، آیا این وعده مى تواند عواطف و احساسات را برانگیزد؟!(1) ،(2)