آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

کسى که سوره تکویر را بخواند، در قیامت به پیامبر(ص) نظر خواهد کرد، و خداوند او را از رسوائى در آن هنگام که نامه هاى عمل گشوده مى شود حفظ مى کند و در زیر بال و پر لطف پروردگار در جنّت جاودان، و در سایه لطف و کرامت الهى در باغ هاى بهشت خواهد بود.

احادیث متعددى در اهمیت این سوره و تلاوت آن نقل شده است: از جمله در حدیثى از پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله)مى خوانیم: «مَنْ قَرَأَ سُورَةَ إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ أَعاذَهُ اللّهُ تَعالَى أَنْ یَفْضَحَهُ حِینَ تُنْشَرُ صَحِیفَتُهُ»؛ (کسى که سوره اذا الشمس کوّرت را بخواند، خداوند او را از رسوائى در آن هنگام که نامه هاى عمل گشوده مى شود حفظ مى کند).(1)
در حدیث دیگرى از همان حضرت نقل شده که فرمود: «مَنْ أَحَبَّ أَنْ یَنْظُرَ إِلَیَّ یَوْمَ الْقِیامَةِ فَلْیَقْرَأْ إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ»؛ (کسى که دوست دارد روز قیامت به من نظر کند، سوره اذا الشمس کوّرت را بخواند).(2)
این حدیث به شکل دیگرى نیز نقل شده: «مَنْ سَرَّهُ أَنْ یَنْظُرَ إِلى یَوْمِ الْقِیامَةِ (کَأَنَّهُ رَأْىُ عَیْنِ) فَلیَقْرَأْ «إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ» وَ «إِذَا السَّماءُ انْفَطَرَتْ» وَ «إِذَا السَّماءُ انْشَقَّتْ»»؛ (کسى که دوست دارد قیامت را بنگرد [گوئى با چشم مى بیند!] سوره اذا الشمس کوّرت و سوره اذا السماء انفطرت و سوره اذا السماء انشقت را بخواند)،(3) [زیرا در این سوره ها نشانه هاى قیامت آن چنان بیان شده که تلاوت کننده را گوئى در مقابل صحنه قیامت قرار مى دهد].
در حدیث سوم مى خوانیم: به پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) گفتند: چرا این قدر زود آثار پیرى در شما نمایان گشته؟ فرمود: «شَیَّبَتْنِی هُودُ وَ الْواقِعَةُ وَ الْمُرْسَلاتُ وَ عَمَّ یَتَسائَلُونَ وَ إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَت»؛ (سوره هود، و واقعه، و مرسلات، و عمّ، و اذا الشمس کوّرت، مرا پیر کرد)،(4) [زیرا آن چنان حوادث هولناک قیامت در اینها ترسیم شده است، که هر انسان بیدارى را گرفتار پیرى زود رس مى کند].
در حدیثى نیز از امام صادق(علیه السلام) آمده است: «هر کس سوره «عَبَسَ وَ تَوَلّى» و «إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ»، را بخواند، در زیر بال و پر لطف پروردگار در جنت جاودان، و در سایه لطف و کرامت الهى در باغ هاى بهشت خواهد بود، و این براى خداوند چیز مهمى نیست اگر اراده کند».(5)
تعبیراتى که در روایات بالا آمده، به خوبى نشان مى دهد: منظور تلاوتى است که سرچشمه آگاهى و ایمان و عمل باشد.(6)