پیامبر گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله) در روایت عمیق و پرمعنایى که در کنزالعمال آمده، خطاب به معاذ بن جبل مى فرماید:
«اِنْ اَرَدْتَ عَیْشَ السُّعَداءِ، وَمِیتَةَ الشُّهَداءِ، وَالنَّجاةَ یَوْمَ الْحَسْرَةِ، وَالاَْمْنَ یَوْمَ الْخَوْفِ، وَالنُّورَ یَوْمَ الظُّلُماتِ، وَالظِّلَّ یَوْمَ الْحَرُورِ، وَالرِّىَّ یَوْمَ الْعَطَشِ، وَالْوَزْنَ یَوْمَ الْخِفَّةِ، وَالْهُدى یَوْمَ الضَّلالَةِ، فَادْرُسِ الْقُرآنَ، فَاِنَّهُ ذِکْرُ الرَّحْمنِ، وَحِرْزٌ مِنَ الشَّیْطانِ، وَرُجْحانٌ فِى الْمیزانِ; اى معاذ! اگر طالب زندگى سعادتمندانه، و مرگ در راه خدا، و نجات در روز قیامت، و امنیّت در روز وحشت، و نور در هنگامه ظلمات قیامت، و سایه آرامش در آفتاب سوزان محشر، و سیرابى در روزى که همه عطشانند، و سنگینى کفّه اعمال در روزى که کفّه اعمال همه سبک است، و هدایت در روز ضلالت و گمراهى هستى، همه اینها در سایه دراست و عمل به قرآن حاصل مى شود. چرا که قرآن یاد خداى رحمان، و امان از شیطان، و سبب سنگینى ترازوى اعمال مى شود».(1)
طبق روایت فوق، دراست و تفکّر و اندیشه در قرآن دوازده امتیاز و ثمره دارد.
1 . کنزالعمال، ح 2439 .