خداوند متعال در این سوره یازده قسم یاد کرده، که چهارتاى آن دو تا دو تا، و سه مورد آن قسم یگانه و تنهاست. امّا چهار مورد اوّل به شرح زیر است:

1. «(وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا); سوگند به خورشید و تابندگیش» در این آیه هم به خورشید قسم یاد شده، و هم به نور آن.

2. «(وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا); قسم به آسمان و آن کس که این بناى رفیع و با عظمت را بنا کرده است».

3. «(وَالاَْرْضِ وَمَا طَحَاهَا); قسم به زمین و خدایى که آن را گسترانیده است».

4. «(وَنَفْس وَمَا سَوَّاهَا); قسم به روح انسان و آن کس که آن را آفریده است».

در چهار مورد بالا مجموعاً هشت قسم وجود دارد. امّا سه موردى که فرد است:

1. «(وَالْقَمَرِ إِذَا تَلاَهَا); قسم به ماه هنگامى که به دنبال خورشید بیرون مى آید».

2. «(وَالنَّهَارِإِذَاجَلاَّهَا);قسم به روزهنگامى که پرتوآن صفحه زمین راروشن مى سازد».

3. «(وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَاهَا); قسم به شب هنگامى که تاریکى و ظلمتش تمام روى زمین را فرا مى گیرد».

خداوند متعال در آیات بالا براى بیان اهمیّت تهذیب نفس به یازده چیز قسم یاد کرده، که در این مبحث پیرامون سه مورد آن بحث مى کنیم.

نخست «خورشید و نورش»، سپس «ماه»، و در آخر «جان آدمى و خالق آن» زیرا بقیّه موارد در آیات دیگر تکرار شده، و در جاى خود از آن بحث خواهیم کرد.