روزى عبدالملک بن مروان در کاخ فرماندارى کوفه نشسته بود. افراد زیادى در جلسه حضور داشتند. از جمله آنان، مرد بزرگسال هوشمندى به نام عبدالملک بن عمیر بود. ناگهان سر بریده «مصعب بن زبیر» را آورده، جلوى عبدالملک نهادند. هنگامى که عبدالملک بن عمیر سر مصعب را دید از جا برخاست و فریادى کشید!
عبدالملک بن مروان خطاب به او گفت: چه خبر است؟ چرا فریاد مى زنى؟
ابن عمیر گفت: به یاد قصّه عجیبى افتادم.
ابن مروان گفت: آن قصّه چیست که تو را این گونه بى تاب کرده است؟
ابن عمیر گفت: «عبیدالله بن زیاد» در همین کاخ در جاى تو تکیه زده بود که سر بریده امام حسین(علیه السلام) را برایش آوردند. پس از چندى «مختار» قیام کرد و بر کوفه مسلّط شد، و در همین کاخ نشسته بود که سر بریده ابن زیاد را برایش آوردند. زمان زیادى نگشت که «مصعب بن زبیر» بر اوضاع مسلّط شد، و در همین کاخ نشسته بود که سر بریده مختار را برایش آوردند، و اکنون مى بینیم که سر بریده مصعب را براى تو آوردند. تا روزگار با تو چه کند!
این سر مصعب به تقاضاى کار *** تا چه کند با تو دگر روزگار
عبدالملک بن مروان از این حکایت بر خود لرزید، امّا بجاى آنکه از آن عبرت گرفته، و درصدد جبران گذشته سیاه خود برآید، گفت: این کاخ شومى است، آن را خراب کنید، و دارالاماره کوفه را در مکان مناسب دیگرى بسازید!
تاریخ درسهاى فراوانى دارد به شرط آنکه عبرت بگیریم، و نسبت به آنچه خداوند اکنون در اختیار ما نهاده مغرور نشویم، و از آن استفاده صحیح کنیم، و دیگران را هم در آن سهیم نماییم. اگر خداوند به ما مال و ثروتى داده، نیازمندان را از آن بى بهره نکنیم. اگر قدرت و توانایى داده، به کمک ضعیفان و ناتوان ها برویم. اگر به ما آبرو داده، از آبروى خود جهت رفع مشکلات دیگران سرمایه گذارى کنیم. اگر داراى علم و دانشى هستیم، زکات آن را که نشر علم و دانش است بپردازیم. چرا که معلوم نیست مرکب ثروت، قدرت، آبرو، علم و دانش و مانند آن، تا چه زمانى در اختیار ما خواهد بود. و چنانچه در هر مرحله اى از عمر، استفاده شایسته اى از آن مرحله کردیم، مصداق (الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ)خواهیم شد، و ثمره آن پاداشهاى قطع نشدنى خداوند است.
