خداوند انسان را براى رسیدن به سعادت آفریده و ابزار سعادت را نیز در اختیار وى قرار داده است: ابزار تکوینى سعادت و ابزار تشریعى.
ابزارى که در بدن ما قرار داده و به سعادت ما کمک مى کند ابزار تکوینى است. همچون عقل، ابزار شناخت (نظیر چشم و گوش و حواسّ دیگر)، قوّت و قدرت و امکانات متعدّد و نعمتهاى فراوانى که به رایگان در اختیار ما نهاده، و بدون آن تحصیل سعادت امکان پذیر نیست. اینها همه ابزار تکوینى سعادت است.
علاوه بر اینها، پیامبران، کتابهاى آسمانى امامان و اوصیاى پیامبران و احکام و قوانین الهى، که بدون آنها رسیدن به قلّه سعادت حقیقى میسور نمى شود، را نیز در اختیار ما قرار داده، که ابزار تشریعى سعادت محسوب مى شود. راستى مگر ممکن است شخص حکیمى هدفى را تعقیب کند، امّا ابزار رسیدن به آن هدف را پیش بینى نکند؟ این همان قاعده لطف است که علماى علم عقاید در علم کلام به آن استدلال مى کنند. و بر اساس همین قاعده است که ما معتقدیم پس از رحلت پیامبر(صلى الله علیه وآله)باید جانشینى از سوى آن حضرت تعیین شده باشد. و گرنه مردم به بیراهه رفته و از شاهراه سعادت دور مى شوند. همان گونه که مقتضاى قاعده مذکور اعطاى عقل و قوّت و قدرت و ابزار شناخت و إنزال کُتُب و ارسال رُسُل مى باشد.
نتیجه اینکه خداوند متعال ابزار تکوینى و تشریعى سعادت را اختیار انسان قرار داده است.
