طبق حدیثى که مرحوم علاّمه مجلسى در بحارالانوار، از امام ششم(علیه السلام) نقل کرده، آن حضرت در توصیف تقوا فرمودند:
«اَنْ لایَفْقِدَکَ اللهُ حَیْثُ اَمَرَکَ، وَلایَراکَ حَیْثُ نَهاکَ; تقوا آن است که آنجا که خدا باید تو را ببیند، ببیند، و آنجا که نهى کرده تو را نبیند».
حضور در مسجد، حاضر شدن در مجلس وعظ و خطابه و نصیحت، رفتن به محلّ کسب و کار براى تهیّه رزق و روزى حلال، شرکت در اجتماعات مسلمانان، و مانند آن از مصادیق جمله اوّل، و ترک مجالس گناه و معصیت، نرفتن به مکانهایى که باعث وهن شخصیّت انسان مى شود، ترک مجالسى که در آن شراب و قمار وجود دارد، و مانند آن از مصادیق جمله دوم است.
ضمناً معناى جمله فوق این است که انسان همواره خدا را ناظر اعمال خویش بداند، و حضور او را در زندگیش لمس کند، که اگر انسانها این احساس را داشته باشند به سراغ گناه نمى روند.
عبدالله بن عمر از بیابانى عبور مى کرد، به چوپانى رسید، از او پرسید: گوسفندى که آماده ذبح باشد در اختیار دارى؟ گفت: اجازه این کار را ندارم، مالک آن چنین اجازه اى به من نداده است. عبدالله گفت: مگر مالک گوسفندان اینجاست تا ببیند تو چه مى کنى؟ علاوه بر این، به او بگو گرگ آن گوسفند را خورد!
چوپان از این سخن منقلب شد و گفت: «فَاَیْنَ الله; پس خدا کجاست؟».
خدا چه جایگاهى در زندگى دارد؟ اگر مالک گوسفندان اینجا نیست، خداوند حاضر و ناظر است، و همه اعمال و کردار ما را مى بیند و من چگونه در محضر خداوند معصیت کنم!
این چوپان بى سواد چون اعتقاد به خدا داشت، و این عقیده در اعماق جانش رسوخ کرده بود، مرتکب خلاف و گناه نشد. امّا برخى از افراد تحصیل کرده و با سواد که تحصیلات بالایى داشته، و دنیا دیده اند، و سفرهاى خارجى زیادى کرده اند، چون تقوا ندارند و خدا در زندگى آنها جایى ندارد، دست به گناهان بزرگى مى زنند، و سوء استفاده هاى فراوانى مى کنند.
