کلمه «الله» از جمله کلماتى است که ما مسلمانان در نماز و غیر نماز آن را زیاد به کار مى بریم، و از سوى دیگر در آیه مورد بحث، پروردگار به آن سوگند یاد کرده است;

لهذا شایسته است پیرامون آن بحث کوتاهى داشته باشیم.

توضیح اینکه: نامهاى خداوند دو گونه است:

1. نامهایى که منعکس کننده صفتى از صفات پروردگار است; مانند رحمان که رحمت عامّه، و رحیم که رحمت خاصّه، و خالق که صفت خلقت و آفرینش، و جواد که صفت جود و بخشندگى و... خداوند را بیان مى کند.

2. نامى که جامع جمیع صفات پروردگار است; علم و جود و رحمانیّت و رحیمیّت و قیمومیّت و قدرت و خالقیّت و خلاصه تمام صفات پروردگار در آن جمع است، و آن نام «الله» است. ولهذا به هنگام تفسیر آن مى گویند: «ذات مستجمع لجمیع صفات الکمال» بنابراین وقتى واژه «الله» را به کار مى بریم باید به معناى وسیع و جامع آن توجّه داشته باشیم. تا آنجا که برخى معتقدند: «اگر کسى در میان اذکار مختلف ذکر «الله» را انتخاب کند، ممکن است مشکلى برایش رخ دهد، چون ترنّم به این ذکر با آن معنا جامع آمادگى خاصّ و فراوانى مى خواهد!».

نتیجه اینکه: تمام نامهاى پروردگار که هر کدام حاکى ویژگى خاصّى از صفات خداست یکطرف، و «الله» که در برگیرنده تمام صفات خداوند است، در سوى دیگر.