سوگندهاى چهارگانه براى بیان این حقیقت است که شکنجه گران به سزاى اعمالشان رسیدند. (قُتِلَ أَصْحَابُ الاُْخْدُودِ)
در مورد اینکه اصحاب الاخدود چه کسانى هستند؟ مفسّران بالاتّفاق داستان زیر را نقل کرده اند: «در جنوب شبه جزیره عربستان، در کشور یمن، پادشاهى یهودى بنام ذونواس زندگى مى کرد که خوى صهیونیستى داشته، و انسان بسیار ظالم و ستمکارى بود. وى دستور داد که تمام مسیحیان باید یهودى شوند و گرنه محکوم به مرگ خواهند شد. سپس گودالهایى به طول و عمق هفت متر حفر کرد، و درون آن را پر از آتش نمود. سپس مسیحیان را یک به یک نزدیک آن گودالها مى برد. آنها که به دین یهود مى گرویدند آزاد مى شدند، و آنها که امتناع مى کردند، به درون گودال آتش افکنده مى شدند. شخصى از مسیحیان یمن نزد پادشاه روم رفت و سرگذشت اسفناک مسیحیان کشورش را براى وى بازگو کرد. پادشاه روم از این داستان تلخ بسیار متأثّر شد، و گفت: فاصله روم تا یمن بسیار زیاد است، لذا نمى توانم اقدام نظامى کنم، امّا به پادشاه حبشه دستور مى دهم به این موضوع رسیدگى کند. نجاشى پادشاه حبشه با دریافت پیام پادشاه روم لشکرى عظیم فراهم آورد، و به یمن حمله کرد، و ذونواس را شکست داد، و مسیحیان را آزاد کرد». و بدین ترتیب شکنجه گران و صاحبان گودالهاى آتش نابود شدند!
ضمناً معلوم مى شود که یهودیان صهیونیست از قدیم الایّام شکنجه گر بوده اند. نتیجه اینکه شکنجه در اسلام، آن قدر مذموم و زشت و ناپسند است که خداوند براى نابودى شکنجه گران چهار سوگند یاد کرده است.
