با توجّه به اینکه در این آیه شریفه به واژه ربّ قسم یاد شده، لازم است پیرامون این کلمه توضیحاتى بیان شود.
چهار تفسیر براى رب گفته اند:
1. المالک; طبق این تفسیر، منظور از «ربّ الدار» مالک خانه است. و ربّ الابل به معناى مالک شتران است.
نتیجه اینکه یکى از معانى ربّ مالک است.
2. دومین معناى رب «مُصلح» است، لذا اگر شخصى بنایى را دعوت نماید که خانه اش را تعمیر و اصلاح کند، مى توان بر بنّا ربّ البیت یعنى تعمیر کننده خانه اطلاق کرد.
3. «الصاحب» دیگر معناى ربّ است. لذا به چوپانى که مصاحب و همراه گوسفندان است ربّ الغنم گفته مى شود.
4. «مربّى» چهارمین معناى ربّ است. شخصى که مربّى بچه ها یا بزرگهاست ربّ المتعلّمین نامیده مى شود. به دایه طفل که به تربیت طفل مى پردازد نیز ربّة الطفل مى گویند.
نتیجه اینکه ربّ به چهار معنا استعمال مى شود، که تمام این معانى در مورد خداوند قابل تصوّر است. زیرا او هم مالک جهان هستى است، و هم اصلاح کننده آن است، و هم همواره همراه عالم است، و هم به تربیت موجودات جهان اشتغال دارد.
ضمناً ممکن است کلمه ربّ در مورد خداوند به صورت مطلق استعمال شود، همانگونه که امکان دارد اضافه به چیزى شود، مثل «رب العالمین» یا «ربّ الشهداء» و مانند آن، امّا در مورد غیر خدا هیچگاه به طور مطلق استعمال نمى شود، بلکه همواره به چیزى اضافه مى شود. که مثالهاى آن در توضیح معانى چهارگانه ربّ ذکر شد.
