شکنجه به هر شکل و صورت، از نظر اسلام ممنوع است; بنابراین هیچ کس به هیچ بهانه اى نمى تواند انسانى را شکنجه کند. بلکه این کار نسبت به حیوانات، هر چند وحشى و موذى باشند، نیز جایز نیست. بدین جهت اسلام اجازه کشتن «کلب العقور، سگ درنده» را مى دهد، امّا مثله کردن و قطعه قطعه نمودن اعضاى بدنش را پس از مرگ اجازه نمى دهد.(1)

این مسأله از دیدگاه اسلام آن قدر مهم است که حضرت على(علیه السلام) حتّى اجازه شکنجه ابن ملجم که أشقى الاخرین است، و از شمر و یزید شقاوتمندتر است، را نیز نمى دهد، و به فرزندانش توصیه مى کند که در صورت تصمیم بر قصاص تنها یک ضربه شمشیر بر وى بزنند(2). امّا در حکومتهاى ظالم مدّعى حقوق بشر، که شعارهاى دروغین آنها گوش عالم را کر کرده، شکنجه غوغا مى کند! هنگامى که تنها یک نمونه آن، که در زندان ابوغریب بغداد انجام مى شد، توسّط خبرنگاران به اطّلاع مردم دنیا رسید، تنفّر عجیبى از مدعیان دروغین حقوق بشر ایجاد کرد. این شکنجه گران هم مطمئن باشند که همانند اصحاب اُخدود به سزاى اعمالشان در همین دنیا خواهند رسید، و گرفتار مکافات اعمالشان خواهند شد.

1 . بحارالانوار، ج 42، ص 246 و 257 .

2 . نهج البلاغه، کلمات قصار، 47 .