در مورد اینکه اوّلین سوره اى که بر حضرت رسول(صلى الله علیه وآله) نازل شد کدام سوره بود، در میان مفسّران اختلاف است. عدّه اى معتقدند سوره علق اوّلین سوره اى است که در ابتداى بعثت بر آن حضرت نازل شد، همان گونه که توجّه به آیات سوره مذکور نیز قرینه اى بر این ادّعاست. تعدادى از مفسّران نیز معتقدند اوّلین سوره اى که بر قلب پاک و مبارک پیامبر بزرگوار اسلام(صلى الله علیه وآله) نازل شد، سوره مدّثر است. آن هنگام که حضرت رسول از غار حرا به پایین آمده، وپارچه اى به خود پیچید و مشغول استراحت بود، آیاتى از سوره مدّثر بر آن حضرت نازل شد که: اى رسول ما! اکنون وقت استراحت نیست، برخیز و مردم را انذار کن و آنان را به آیین حق فرا خوان.
به عقیده ما اوّلین سوره اى که در ابتداى بعثت بر پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) نازل گشت، و با نزول آن، حضرت به پیامبرى برگزیده شد، و مأمور ابلاغ دین جدید گشت، سوره علق است. امّا مأموریّت حضرت در آغاز دعوت پنهانى بود، و این مأموریّت پنهانى سه سال طول کشید. پس از سه سال دعوت پنهانى، خداوند متعال بوسیله آیاتى از سوره مدّثر مرحله جدیدى از تبلیغ دین اسلام را به رسولش اطّلاع داد، و با نزول آیات مذکور تبلیغ علنى حضرتش شروع شد. بنابراین آغاز دعوت پنهانى، و شروع بعثت و نبوّت با نزول آیات سوره علق، و اعلان دعوت علنى و آشکار با نزول آیات سوره مدّثر همراه بوده است.
دلیل بر این ادّعا اینکه سوره مدّثر مشتمل بر داستان مراجعه مشرکان عرب به ولید بن مغیره، سیاستمدار و حکیم عرب است. آنان به نزد او رفتند و ادّعاى پیامبر اسلام و گرویدن تعدادى از مردم به آن حضرت را به ولید خبر دادند، و از او خواستند که روش صحیح و مؤثّرى براى مبارزه با پیامبر اسلام به آنها تعلیم دهد. راهى که نتیجه اى چشمگیر داشته باشد. ولید از آنها مهلت خواست تا پیرامون این موضوع اندیشه کند. پس از مدّتى دوباره نزد او رفتند و او در پاسخ گفت: «(إِنْ هَذَا إِلاَّ سِحْرٌ یُؤْثَرُ * إِنْ هَذَا إِلاَّ قَوْلُ الْبَشَرِ); این قرآن چیزى جز افسون و سحرهاى پیشینیان نیست، این فقط سخن انسان است (نه گفتار خدا)».
ولید به آنها پیشنهاد داد که به قرآن وصله جادو، و به پیامبر وصله جادوگرى بچسبانند. یعنى اگر قرآن جذبه اى دارد و مردم را بسوى خود جذب کرده، بسان جذبه جادوگرى دوام و ثباتى نخواهد داشت.
خلاصه اینکه حکایت فوق که در سوره مدّثر آمده، دلیلى است بر اینکه این سوره پس از پایان یافتن دوران تبلیغ پنهانى و آغاز دعوت علنى نازل شده، و اشاره به فعالیّتهاى حضرت رسول(صلى الله علیه وآله) در دوران تبلیغ پنهانى دارد.
