راستى چرا در آیات قرآن مجید، مخصوصاً سوره هاى مکّى، این قدر در مورد قیامت بحث شده و بارها به آن قسم یاد شده است؟
پاسخ این سؤال روشن است. زیرا جهان هستى بدون قیامت و جهان آخرت پوچ و بى معنا خواهد بود. اگر انسان هفتاد یا هشتاد سال یا کمتر یا بیشتر در دنیا زندگى کند، و با انواع بیماریها و مشکلات و سختیها و رنج ها و زحمات و بلاها و مصیبت ها و غم ها وغصّه ها گریبانگیر باشد، و بالاخره بمیرد و خاک شود و نابود گردد. آیا این مطلب با حکمت خداوند حکیم سازگار مى باشد؟
جهان هستى بدون قیامت همانند دوران جنینى است که به دنبال آن تولّد و زندگى در دنیا نباشد. اگر جنین عقل و شعور داشته باشد مى گوید: چنانچه قرار است پس از تمام شدن دوران جنینى نابود شوم، پس تحمّل این دوران سخت، در محیطى تنگ و تاریک که حتّى نمى توانم چشم باز کنم و باید از خون تغذیه نمایم، چه حکمتى دارد؟ امّا اگر پس از طى دوران جنینى قرار باشد به دنیا آید، و حدود نود سال عمر کند یعنى صد برابر زمانى که در شکم مادر بوده، تمام مشکلات و سختیهاى آن دوران برایش با معنا و قابل تحمّل مى گردد. ما انسانها هم در صورتى زندگى برایمان با طراوت و هدفمند و قابل تحمّل خواهد بود که جهان آخرتى وجود داشته باشد، تا نتیجه اعمال خود را در آنجا ببینیم.
علاوه بر این اگر جهان آخرت نباشد عدل الهى زیر سؤال مى رود. انسانهاى فراوانى را در عصر و زمان خویش مى شناسیم که ظلم فراوانى کرده اند، به حدّى که این دنیا به هیچ وجه ظرفیّت مجازات آنها را ندارد. و در مقابل انسانهاى بیشترى را نیز دیده ایم که کارهاى شایسته و خدمات مهم و عبادات فراوانى انجام داده اند که اعطاى پاداش به آنها نیز در دنیا امکان پذیر نیست. عدالت خداوند اقتضا مى کند که جهان دیگرى وجود داشته باشد که گنجایش عقوبت و مجازات ظالمین و ستمکاران، و پاداش و جزاى خوبان و محسنین و عبادت کنندگان را داشته باشد. مگر مى شود پاداش شهداى کربلا که تمام هستى خویش را در راه دفاع از اسلام و اهل بیت پیامبر(علیهم السلام) در طبق اخلاص نهاده اند، و همچنین مجازات جنایتکاران کربلا که خون پاک کاملترین انسان عصر و زمان خویش یعنى امام حسین(علیه السلام) و یاران و فرزندان مظلومش را ریختند در دنیا داد؟ باید جهانى دیگر باشد که گنجایش و ظرفیّت آن پاداشها و این عقوبتها را داشته باشد.
بنابراین، قیامت مقتضاى عدالت پروردگار است. و بخاطر این ویژگیهاى مهم این قدر در قرآن مجید به آن توجّه شده است.
