یکى از الفاظ زیبا، «آزادى» است، هیچ کس طرفدار اسارت، زندان و عدم آزادى نیست. و لذا شیاطین، بسیارى از کارهاى زشت را در لباس آزادى تزیین مى کنند تا مردم به سوى آن بروند.
این کار ممکن است توسّط شیطان صورت گیرد، یا هواى نفس عهده دار آن شود، و یا به کمک هر دو انجام پذیرد. هواپرستان «کنوانسیون محو اشکال تبعیض علیه زنان» را که حاوى قوانین و احکام خاصّى است به تصویب رسانده اند. این نام زیبا توجّه همه را به خود جلب مى کند، امّا هنگامى که آن را مطالعه مى کنید خواهید دید که در قالب آزادى زنان، آنها را به سوى فحشا و فساد سوق مى دهند. متأسّفانه برخى از کشورهاى همسایه براى اینکه بتوانند عضو برخى از تشکیلات غربیها شوند، مجبور به پذیرش این کنوانسیون شده، و با دست خود فساد و فحشا را در کشور خویش ترویج مى کنند. آرى شیطان و هواى نفس بى بند و بارى و فحشا را در لباس آزادى تزیین نموده، و مردم را به آن دعوت مى نماید. این آزادى نیست، بلکه اسارت در چنگال هوا و هوس است، که نام آن را آزادى نهاده اند.
تسویلات شیطان گاه آن قدر شدید مى شود که نمایندگان ملّت در برخى از کشورها، همجنس بازى را به عنوان یک قانون به تصویب مى رسانند! تا اگر کسى مزاحم هم جنس بازان شد با او برخورد قانونى شود!
آزادى تنها در مسیر سعادت و خوشبختى انسانها مطلوب و زیباست، وگرنه آزادى بى قید و شرط هیچ گاه سعادت انسانها را تأمین نمى کند. کسى که در لب پرتگاه قرار گرفته و در آستانه سقوط است را نباید به بهانه آزادى رها کرد تا بیفتد و از هستى ساقط گردد. آزادى حساب و کتاب و چارچوبه دارد، چرا که آزادى انسان با آزادى حیوانات جنگل متفاوت است.
از جمله الفاظ زیباى دیگر «تمدّن ومدنیّت» است، که مقابل آن «توحّش و وحشى گرى» است. هیچ کس با تمدّن مخالف نیست، همان گونه که هیچ عاقلى طالب توحّش نمى باشد.
امّا متأسّفانه در جهان امروز با چشمان خود مى بینیم که مدّعیان تمدّن، وحشى ترین انسانها هستند، و گوى سبقت را در توحّش از همه ربوده اند!
«آینده نگرى» و «عاقبت اندیشى» از دیگر الفاظ زیبایى است که شیطان «بخل» را در لفافه آن مى پیچد، و سربخیل را کلاه مى گذارد، و به بهانه آینده نگرى زن و فرزندان، مانع انفاق و کمک به نیازمندان مى گردد.
آدم هاى «بُزدل و ترسو» این ضعف و صفت رذیله خویش را پشت ماسک به ظاهر قشنگ «احتیاط» پنهان مى کنند، مى گویند: «انسان نباید بى گدار به آب بزند!» آرى «ترس» را با لعاب «احتیاط» تزیین مى کنند.
عرب جاهلى دختران خود را با دست خود زنده زنده در گور مى گذاشت، و براى رهایى از ملامت وجدان و اعتراض دیگران آن را با لعاب «غیرت» تزیین مى کرد. مى گفتند در فلان جنگ دختران ما اسیر شدند، پس از سالها جنگ تمام و صلح برقرار شد. هنگامى که به دنبال دختران اسیر خود رفتیم مشاهده کردیم که آنها با فرزندان دشمنان ما ازدواج کرده، و از آنها بچّه آورده اند، و لذا حاضر به بازگشت نزد ما نیستند و این مایه تمسخر ما در نزد دیگر قبایل شد. لذا، براى این که نوامیسمان در آینده اسیر دشمن نشود دختران خود را زنده در گور مى کنیم. آرى آنها در زیر چتر غیرت و دفاع از ناموس، مرتکب زشت ترین جنایات مى شدند.
