ایمان به معاد مشکلات جوامع انسانى را حل مى کند، و آثار فراوانى در زندگى شخصى و اجتماعى انسان خواهد داشت. لنگى هاى زندگى ما انسانها، به خاطر لنگى ایمان به معاد و حساب و کتاب است.
قبل از انقلاب جهت تبلیغ به تهران رفته، و روزهاى پنجشنبه و جمعه منبر مى رفتم. فکر کردم کار فرهنگى ریشه دارى انجام دهم. بدین منظور هر روز جمعه یک حدیث با ترجمه و ذکر منبع، و شرح مختصرى نوشته و فتوکپى آن را گرفته، در اختیار حضّار مجلس که عموماً جوان بودند گذاشته، سپس پیرامون آن سخن مى گفتم. بعداً پیشنهاد شد که مسابقه اى جهت حفظِ احادیثِ مطرح شده برگزار، و به برندگان آن جوائزى داده شود. روز امتحان تعیین، و عدّه زیادى شرکت کردند. قرار شد که شرکت کنندگان چهل حدیث با اعراب و ترجمه و ذکر منبع آن بنویسند. بسیارى از شرکت کنندگان برنده شدند. و جالب اینکه تعدادى از شرکت کنندگان حدیث را با یک رنگ، اعراب آن را با رنگ دیگر، و ترجمه و ذکر منبع آن را با رنگهاى متفاوت نوشتند. جایزه ها را، که به وسیله یکى از تجّار نیکوکار تهیّه شده بود، تقسیم کردیم. سپس براى ارائه گزارشى از چگونگى مسابقه و نفرات برنده و اهداى جواز، به آن فرد نیکوکار پیشنهاد دادیم که اسم ایشان را هم به عنوان تهیّه کننده جوایز بنویسیم، او فکرى کرد و گفت: «ننویسید! اگر اینجا بنویسید مى ترسم آنجا که باید بنویسند نوشته نشود!». این جملات تراوش فکر یک انسان معتقد به معاد بود. او مى ترسید که با این کار عملش شائبه ریا پیدا کند، و مورد پذیرش خداوند قرار نگیرد.
