برخی جاهلان به حقیقت دعا آنرا عامل تخدیر و نوعی فضولی در کار خدا و متضاد با مقام تسلیم دانسته اند، درحالیکه دعا نشانه دست کشیدن از اسباب و علل طبیعی نیست؛ بلکه دعا باعث صفاى نگاه، متانت رفتار، انبساط و شادى درونى، چهره پر از یقین، استعداد هدایت و نیز استقبال از حوادث می شود و انسان به وسیله دعا، توجه و شایستگى بیشترى براى درک فیض خداوند پیدا مى کند، لذا دعا عین تسلیم در برابر قوانین آفرینش است، نه چیزى بر خلاف آن. از همه گذشته دعا یک نوع عبادت و خضوع و بندگى است و اثر تربیتی دارد.