«سَمْع»، در اصل به معنى قوّه شنوائى است و گاه به خود «گوش» هم گفته مى شود. اين واژه گاه به معانى: گوش فرا دادن، اجابت دعوت، قبول و تجسّس نيز آمده است؛ و هنگامى كه در مورد خداوند به كار رود به معنى علم و آگاهى او به مسموعات است. جمعش «اسماع» است ولى در قرآن مجيد هرگز اين واژه به كار نرفته است؛ شايد به اين دليل كه خود «سمع» در معنى جمعى نيز استعمال مى شود.