دو چیز عامل گسترش مذهب تشيّع شد: يكي عملکرد بنی امیه و بنى عباس بود كه به طور مرتب مشغول تحكيم سلطنت و حكومت خود و مبارزه با دشمنان بودند و بساط عيش و نوش گسترده را فراهم كرده بودند. دوم سیره عملی فرزندان علي(ع) بود که تمام توجه خود را صرف علم و عبادت و بى اعتنايى به ظواهر فريبنده دنيا نموده و هيچ گونه دخالتى در امر سياست به معناى دروغ و مكر و خدعه نداشتند. اين تفاوت، افكار عمومى را از بنى اميّه و بنى عباس رويگردان نمود و به اهل بيت(ع) متوجه ساخت.