نامه سرگشاده آیت الله مکارم شیرازی به آقای «خاویر پرز دکوئیار»
حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی؛ مجله مکتب اسلام، بهمن 1365، سال بیست و ششم، شماره 11.
نامه سرگشاده آیت الله مکارم شیرازی به آقای «خاویر پرز دکوئیار»
* بمب باران‌های مناطق مسکونی با پنج نتیجه منفی برای تمام آرمان‌های بشری و حكام بغداد!
جناب آقای دبیر کل!
درست است که اخبار قتل عام مردم بی گناه و غیرنظامیان در شهرهای مختلف ایران، در رسانه‌های گروهی غرب به دلائل خاصی که می‌دانیم بازتاب گسترده‌ای نیافته، و دنیا تنها گوشه کوچکی از آن را می‌داند؛ ولی ابعاد این فاجعه عظیم و کم‌سابقه عصر ما بر شخص جناب عالی پوشیده نیست، چرا که گزارش‌های آن مرتباً به دست شما می‌رسد. و نیز درست است که هدف عراق از این کار عمدتا! دو چیز است: خسته کردن مردم ایران و ایجاد وحشت عمومی، و همچنین پوشاندن ضعف‌ها و شکست‌های خود در جبهه‌ها است که تجربه نشان داده به هیچ یک از این دو هدف نرسیده است. ولی بدون شک سكوت مجامع جهانی و بالاخص شخص جناب عالی در برابر این جنایات هولناک پیامدهایی دارد که برخلاف فلسفه تشکیل سازمان ملل و برخلاف خواسته‌های تمام کسانی است که به بشریت می‌اندیشند که در ذیل به طور اجمال به آن اشاره می‌شود:
1. نخستین اثر این اقدام جنایت‌بار عمیق‌تر شدن کینه‌ها و جزم‌تر شدن عزم‌ها بر ادامه پیکار و آمادگی برای پرداخت بهایی بیشتر در این راه است؛ و این برای کسانی که خانه و کاشانه و عزیزانشان را از دست داده اند، یک عکس العمل طبیعی است. هر بمبی که در این شهرها بر زمین می‌افتد، تخم عداوت تازه‌ای می‌نشاند و موج جدیدی از خشم و نفرت برمی انگیزد و شعله‌های آتش انتقام را در دل تمام رزمندگان در میدان‌های جنگ برمی افروزد، که عزیمت گسترده به سوی میدان‌های جنگ خود شاهد این مدعا است و نهضتی که برای ساختن پناهگاه در شهرها و تطبیق زندگی روزمره بر مسأله بمباران هوایی به وجود آمده، گواه دیگری بر این مدعا محسوب می‌شود.
2. اگر کسانی فکر می‌کنند این اعمال و یا سکوت در مقابل آن، روند صلح را تسريع می‌کند، مرتكب اشتباه بزرگی شده اند؛ و نشان می‌دهد که اخبار صحیح و واقعیت‌های کشور ما مانند بسیاری از اخبار دیگر درست به دست آنها نرسیده است. لذا حتی کسانی که گاه در گوشه و کنار به عنوان مخالفت با جنگ پیشنهادهایی در زمینه صلح می‌دادند اکنون مهر خاموشی بر لب زده اند. چه کسی می‌تواند بگوید با جانیانی که دست به قتل عام کودکان بی گناه و صدها طفل معصوم دبستانی در محیط مدرسه و کلاس درس زده‌اند بر سر یک میز نشست و مذاکره کرد و طرح صلح ریخت؟!
3. این بمباران‌ها اعتماد مردم این کشور را به سازمان‌های جهانی به کلی از میان برده است. شما چگونه می‌توانید در آینده در مسأله جنگ پیشنهادی دهيد درحالی که در این شرایط سرنوشت‌ساز که روی هر حسابی باشد باید فریاد بلند کنید و قانون شکنان را محکوم نمایید خاموش نشسته اید؟ و در برابر کشته شدن هزاران بی گناه، حتی اطفال شیرخوار، و مجروح شدن افرادی بیشتر و ویران گشتن مساجد و مدارس و دانشگاه‌ها و بیمارستان‌ها دهان دوخته‌اید و حتی یک کلمه نمی گوئید؟!
آقای دبیر کل!
به ملت ما حق دهید که به همه سازمان‌های بین المللی بدبین باشند و هر پیشنهادی رابا سوءظن بنگرند. ممکن است بگویید: این سکوت نتیجه رد پیشنهادهای قبلی شما است ولی فراموش نباید کرد که رد آن پیشنهادها نیز عکس العمل سکوتی بود که در آغاز جنگ و حمله عراق به یک کشور انقلابی مستقل داشتید.
4. عکس العمل این کار منحصر به کشور ما نیست. بالاخره اخبار این جنایات تدریجاً در سطح بین المللی پخش می‌شود، و همه ملت‌ها از خود سؤال می‌کنند که راستی سکوت این سازمان‌ها در برابر این جنایات عظیم و هولناک چه دلیلی داشته؟ و این جاست که همه ملت‌های محروم و دربند از تمام این مجامع قطع امید می‌کنند. و می‌فهمند کسانی که در انتظار اقدامات سازمان‌های جهانی برای حل مشکلات خود نشسته‌اند بیهوده معطل هستند. و این ضربه‌ای است هولناک بر این مجامع که من هنوز آنها را مستحق چنین ضربه‌ای نمیدانم، شاید بعضی بدانند. آخر با کدام منطق می‌توان این عمل را توجيه کرد که در فاصله بیش از یک هزار کیلومتری از جبهه‌های جنگ در نیمه شب که کودکان شیرخوار در خوابند و بیماران در بیمارستان‌ها بستری هستند به آنها هجوم برند و آنان را به خاک و خون کشند و قطعه قطعه کند و عجیب‌تر آن که صريحاً به اعمال خود افتخار می‌کنند و در مصاحبه‌ها قول جنایت بیشتر می‌دهند!! چه نفرت انگیز است دنیایی که در برابر این جرائم ساکت است، و چه بی اعتبارند سازمان‌هایی که حتی جرأت محكوم کردن لفظی آن را ندارند.
5. آنچه امروز در ایران می‌گذرد و با سکوت سازمان‌های جهانی امضاء می‌شود بدعتی برای آینده خواهد بود، فردا نیز دیگران به خود اجازه می‌دهند که برای رسیدن به مقاصد شومشان مردم بی گناه دنیا را بمباران و قتل عام کنند، و فردا است که همين صحنه ممکن است در دیار شما تکرار شود. اگر در یک گوشه‌ای از جهان این معنی تکرار شود و نتوانید جلوی آن را بگیرید پذیرفته‌اید که سازمان ملل فلسفه تشکیل خود را از دست داده است. اما گویی این همه مسائل روشن و ملموس و پیامدهای خطرناک آن نه برای حكام بغداد قابل درک است و نه برای مجامع جهانی و نه آنها که به گمان خودشان از گسترش جنگ بیمناک اند.
و السلام
قم، حوزه علمیه، ناصر مکارم شیرازی
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.