پاسخ اجمالی:
مفهوم سوختن در مورد خورشيد به معناي تجزيه اتم‌هاى خورشيد و تبديل آن به انرژى است كه طبق محاسبه دانشمندان در هر ثانيه چهار ميليون تُن از وزن آن كاسته مى‌شود! با اين وجود حجم آن با گذشت هزاران سال كمترين تغييرى نكرده است؛ ولى بايد دانست كه در درازمدت اين جرم عظيم كم فروغ و بى نور خواهد شد و همين سرنوشت درباره ساير ستارگان نيز صادق است. بنابراين آنچه در سوره تكوير پيرامون تاريك شدن خورشيد و متلاشى شدن ستارگان آمده حقيقتى است كه با علم امروز كاملاً هماهنگ مى‌باشد.
پاسخ تفصیلی:
در سوره «تكوير» آيات اول در رابطه با مسئله «رستاخيز» مى‌خوانيم: «إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ وَ إِذَا النُّجُومُ انْكَدَرَت...»؛ (در آن هنگام كه خورشيد در هم پيچيده شود و در آن هنگام كه ستارگان بى فروغ شوند). با توجه به اين آيات اين سؤال مطرح مى‌شود كه آيا خاموش شدن خورشيد و ... با علم روز هماهنگ است؟
قبل از هر چه بايد بدانيم خورشيد اين كانون حيات بخش منظومه ما گرچه نسبت به ستارگان آسمان ستاره متوسطى است؛ ولى در حد ذات خود و نسبت به كره زمين فوق العاده عظيم است، طبق بررسى دانشمندان حجم آن يك ميليون و سيصد هزار مرتبه از زمين بزرگتر است! منتها چون در حدود يكصد و پنجاه ميليون كيلومتر با ما فاصله دارد به اندازه فعلى ديده مى‌شود.
براى تجسم عظمت و وسعت خورشيد همين اندازه كافى است كه اگر كره ماه و زمين را با همين فاصله‌اى كه الان بين آنها وجود دارد به داخل خورشيد منتقل كنيم ماه به آسانى مى‌تواند دور زمين بگردد بى آنكه از سطح خورشيد خارج شود! حرارت سطح خورشيد را بالغ بر شش هزار درجه سانتيگراد! و حرارت عمق آن را بالغ بر چند ميليون درجه مى‌دانند!! هرگاه بخواهيم وزن خورشيد را بر حسب تن بيان كنيم بايد عدد «2» را بنويسيم و بيست و هفت صفر پهلوى آن بگذاريم (يعنى دو ميليارد ميليارد ميليارد تن!)
از سطح خورشيد شعله‌هائى زبانه مى‌كشد كه ارتفاع آن گاه بالغ بر يكصد و شصت هزار كيلومتر است و كره زمين به آسانى در وسط آن گم مى‌شود؛ چرا كه قُطر كره زمين بيش از دوازده هزار كيلومتر نيست و اما منبع انرژى حرارتى و نورانى خورشيد بر خلاف آنچه بعضى تصور مى‌كنند ناشى از سوختن نيست؛ چرا كه به گفته «جورج گاموف» در كتاب «پيدايش و مرگ خورشيد» اگر جرم خورشيد از زغال سنگ خالص ساخته شده بود و در زمان نخستين فرعون مصر، آن را آتش زده بودند بايد تا امروز تمام آن سوخته و چيزى جز خاكستر بر جاى نمانده باشد، هر نوع ماده سوختنى ديگرى بجاى زغال سنگ فرض كنيم همين اشكال را دارد.
حقيقت اين است كه مفهوم سوختن در مورد خورشيد صادق نيست، آنچه صدق مى‌كند انرژى حاصل از تجزيه‌هاى اتمى است و مى‌دانيم اين انرژى فوق العاده عظيم است، بنابراين اتم‌هاى خورشيد دائماً در حال تجزيه و تشعشع و تبديل به انرژى است كه طبق محاسبه دانشمندان هر ثانيه‌اى كه بر آن مى‌گذرد چهار ميليون تُن از وزن آن كاسته مى‌شود! اما حجم خورشيد به قدرى عظيم است كه با گذشت هزاران سال خم به ابرو نمى‌آورد و كمترين تغييرى ظاهراً در وضع آن حاصل نمى‌شود؛ ولى بايد دانست كه همين امر در درازمدت به فنا و نابودى خورشيد كمك مى‌كند و سرانجام اين جرم عظيم، لاغر و لاغرتر و كم فروغ و عاقبت بى نور مى‌شود، اين امر درباره ساير ستارگان نيز صادق است.(1)
بنابراين آنچه در آيات فوق پيرامون تاريك شدن خورشيد و متلاشى شدن ستارگان آمده است حقيقتى است كه با علم امروز كاملاً هماهنگ مى‌باشد و قرآن زمانى اين حقايق را بيان كرده كه نه تنها در محيط جزيره عربستان كه در محافل جهان علمى آن روز نيز از اين مسائل خبرى نبود.(2)،(3)
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.