آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

به اجابت نرسيدن دعاها به خاطر آن است كه قلب و فكر انسان در هشت چيز خيانت كرده است. خدا را شناخته اما حق او را ادا نكرده، به فرستاده او ايمان آورده؛ اما با سنتش مخالفت كرده است. كتاب او را خوانده است؛ ولى به آن عمل نكرده، همواره كارهائى مى كرده كه او را از خدا دور مى ساخته و حق شكر او را ادا نمى كرده، بايستي دشمن شيطان باشد؛ اما ادعاى دشمنى با شيطان دارد و عملاً با او مخالفت نمى كند. عيوب مردم را نصب العين خود ساخته و عيوب خود را رها كرده است.

توجه به كيفيت شرائط استجابت دعا روشنگر حقايق تازه اى در زمينه مسأله به ظاهر بغرنج دعاء است و اثر سازنده آن را آشكار مى سازد. در روايات اسلامى شرائطى براي استجابت دعا مى خوانيم از جمله:
1. براى اجابت دعا بايد قبل از هر چيز در پاكى قلب و روح كوشيد و از گناه توبه كرد و خودسازى نمود و از زندگى رهبران الهى الهام گرفت. از امام صادق(عليه السلام) نقل شده كه فرمود: «مبادا هيچ يك از شما از خدا تقاضائى كند مگر اينكه نخست حمد و ثناى او را بجا آورد و درود بر پيامبر و آل او بفرستد بعد به گناه خود نزد او اعتراف [و توبه] كند سپس دعا نمايد».(1)
2. در پاكى زندگى از اموال غصب و ظلم و ستم بكوشد و تغذيه او از حرام نباشد. از پيامبر اسلام(صلى الله عليه و آله و سلم) نقل شده: «مَنْ اَحَبَّ اَنْ يُسْتَجَابَ دُعَائَهُ فَلْيُطِبْ مَطْعَمَهُ وَ مَكْسَبَهُ»(2)؛ (كسى كه دوست دارد دعايش مستجاب گردد بايد غذا و كسب خود را پاك كند).
3. از مبارزه با فساد و دعوت به سوى حق خوددارى نكند؛ زيرا آنها كه امر بمعروف و نهى از منكر را ترك مى گويند دعاى مستجابى ندارند، چنانكه از پيامبر اسلام(صلى الله عليه و آله و سلم) نقل شده: «بايد امر به معروف و نهى از منكر كنيد و الا خداوند بدان را بر نيكان شما مسلط مى كند و هر چه دعا كنند مستجاب نخواهد شد!».(3)
در حقيقت ترك اين وظيفه بزرگ «نظارت ملى»، نابساماني هائى در اجتماع به وجود مى آورد كه نتيجه آن خالى ماندن صحنه اجتماع براى بدكاران است و دعا براى برطرف شدنِ نتايج آن بى اثر است؛ زيرا اين وضع نتيجه قطعى اعمال خود انسان مى باشد.
4. عمل به پيمان هاى الهى ـ ايمان و عمل صالح و امانت و درستكارى يكى ديگر از شرائط استجابت دعا است؛ زيرا آن كس كه به عهد خويش در برابر پروردگارش وفا نكند نبايد انتظار داشته باشد كه مشمول وعده اجابت دعا از ناحيه پروردگار باشد.
كسى نزد اميرمؤمنان على(عليه السلام) از عدم استجابت دعايش شكايت كرد و گفت: با اينكه خداوند فرموده دعا كنيد من اجابت مى كنم، چرا ما دعا مى كنيم و به اجابت نمى رسد؟! امام در پاسخ فرمود: «اِنَّ قُلُوبَكُمْ خَانَ بِثَمَانِ خِصَالٍ»؛ (قلب و فكر شما در هشت چيز خيانت كرده لذا دعايتان مستجاب نمى شود: 1. شما خدا را شناخته ايد؛ اما حق او را ادا نكرده ايد، به همين دليل شناخت شما سودى بحالتان نداشته!. 2. شما به فرستاده او ايمان آورده ايد سپس با سنتش به مخالفت برخاسته ايد ثمره ايمان شما كجا است؟ 3. كتاب او را خوانده ايد ولى به آن عمل نكرده ايد، گفتيد شنيديم و اطاعت كرديم سپس به مخالفت برخاستيد! 4. شما مى گوئيد از مجازات و كيفر خدا مى ترسيد؛ اما همواره كارهائى مى كنيد كه شما را به آن نزديك مى سازد. 5. مى گوئيد به پاداش الهى علاقه داريد؛ اما همواره كارى انجام مى دهيد كه شما را از آن دور مى سازد. 6. نعمت خدا را مى خوريد و حق شكر او را ادا نمى كنيد. 7. به شما دستور داده دشمن شيطان باشيد [و شما طرح دوستى با او مى ريزيد] ادعاى دشمنى با شيطان داريد؛ اما عملاً با او مخالفت نمى كنيد. 8. شما عيوب مردم را نصب العين خود ساخته و عيوب خود را پشت سر افكنده ايد. با اين حال چگونه انتظار داريد دعايتان به اجابت برسد؟ در حالى كه خودتان درهاى آنرا بسته ايد؟ تقوا پيشه كنيد، اعمال خويش را اصلاح نمائيد امر به معروف و نهى از منكر كنيد تا دعاى شما به اجابت برسد).(4)
اين حديث پرمعنى با صراحت مى گويد: وعده خداوند به اجابت دعا يك وعده مشروط است نه مطلق، مشروط به آنكه شما به وعده ها و پيمان هاى خود عمل كنيد در حالى كه شما از 8 راه، پيمان شكنى كرده ايد و اگر به اين پيمان شكنى پايان دهيد دعاى شما مستجاب مى شود. عمل به دستورات هشت گانه فوق كه در حقيقت شرائط استجابت دعا است براى تربيت انسان و به كار گرفتن نيروهاى او در يك مسير سازنده و ثمر بخش كافى است.
5. ديگر از شرائط استجابت دعا، توأم گشتن آن با عمل و تلاش و كوشش است. در كلمات قصار اميرمؤمنان علي(عليه السلام) مى خوانيم: «اَلدَّاعِى بِلاعَمَلٍ كَالرّامِى بِلاوَتَرٍ!»(5)؛ (دعا كننده بدون عمل و تلاش مانند تيرانداز بدون «زه» است!). با توجه به اينكه «وتر»؛ (زه) عامل حركت و وسيله پيش راندن تير به سوى هدف است، نقش «عمل» در تأثير «دعا» روشن مى گردد.
مجموع شرائط پنج گانه فوق، روشنگر اين واقعيت است كه دعا نه تنها نبايد جانشين اسباب طبيعى و وسائل عادى براى وصول به هدف گردد؛ بلكه براى اجابت آن بايد در برنامه هاى زندگى دعا كننده دگرگونى كلى به عمل آيد، روحيات شخص، نوسازى شود و در اعمال پيشين تجديدنظر گردد. آيا چسبانيدن عنوان «مخدر» به دعا با چنين شرايطى نشانه بى اطلاعى و يا اِعمال غرض نيست؟!(6)،(7)